Seti Pezaku Vladi
Në terre lëngatash të gjata,
martirët zgalemë të diturisë
ngjeshën kollanin me shkronja alfabeti,
U ngrit tufa e pëllumbave të bardhë,
poleni u shpërnda lulnajave blerim,
këndoi gjuha shqipe me ngjyrat e ylberit
në psherëtimën e thinjur të tokës vajtim.
Armatë e dijes pa dafina kurorë,
argjendoni të heshtur si rrezet mbi brigje,
u bëtë vlagë e ngrohtë e rrënjës në shpërthim
nga jeshilojnë fusha, male, shtigje.
Avuj trëndafilash fytyrat ju ndizen
nëpër acare dimrash stuhi,
me zjarrin e shkronjave Promete udhëtoni
abetaren pergamen agimesh në gji.
Presin sytë e etur trokun e dritës
ashtu si toka shiun pas një zhegu tharë,
gurgullojnë krojet në dejet e tyre,
historinë u mësoni shkruar me zjarr.
Jeni katarakt i bardhë dashurie paskaj,
bilbila ligjëronjës të ëndrrës së blertë,
në të njomtën kujtesë rrënjët lëshoni,
mbeteni suvenire të kombit për jetë.
