Ndiej një fëshfëritje miu kur nis të shkruaj. Sytë e mi janë shtrydhur mbi monitor dhe frymën po e mbaj të prangosur. Si këtunë e gjysmëkërrusjes sime. I paralizuar nga gërricjet dërrmuese, nga gërricjet miushe të pamëpakësueshme. Fytyra ime? Një fytyrë nervoze përreth ngërdheshjes së një njeriu të ngjyer në të bardhë. Një pjesë e imja duket nëpërmes mobiljeve të shqetësuara nga ecejaket e miut. Sytë bredhin mbi tituj. Kërkojnë ndonjë esé për brejtësit e përhimëqulltë, ose ndonjë roman të shkruar prej tyre. Ja dhe miu, që më del shpesh në ëndërr. Një kopertinë e keqe. Një siluetë jotërheqëse.
I mbështetur mbi tryezë, rrethuar nga një slalom letrash, si një prestigjiator, ai shkruan e shkruan parreshtur. Kur lodhet merr librat. Për t’i lexuar? Për t’i brejtur me pakngapakje. Në pastajkënaqje ai nis të shkruajë. Me ngadalje. Më i menduar.
I veshur me aversion shkoj të vesh pandoflat. Të mos e ndesh me këmbë. Dorën e djathtë e ze me një shkop.
Mundohem t’i shpëtoj vështrimit hedhasysh të tij. Ndalem. Në kryqëzimkrahë. Përpiqem ta shoh si një të panjohur. Zoofobia ime përngjan me gërmimet e papushimta për të zbuluar një thesar. Dështoj e dështoj në afrimin tim. S’ka gjë. Shtirem diskret. E provoj prapë. Në vjedhuraziafrim. Dështoj sërish. Dështoj më keq. Nuk mendoj më ta godas. Për këtë kam çarkun në cep të dhomës. Nuk më pëlqen të luaj heroin. Kërkoj farepakun. Planin e kam të gatshëm. Ta përze nga aty. Qëndroj palëvizur, në një lëvizje të shtyrë për më vonë. Të shoh dorëshkrimet e tij. Në atë ç’ka ka mbetur prej hieroglifekatranosjeve të tij.
Jam tejet i lodhur. Si të jetë raundi i fundit. Në postlargimin e tij fillon e më zbjerret kureshtja. Në kalkun e gjërave prekatare je si në një çast pa tinguj. Kjo të bën të vraposh nëpër dhomë vetëm me të mbathura. Ngërdheshja ime brof duke dihatur. Para dorëshkrimkakërdhisë së një miu. Në morinë e fiksacioneve pres të shndërrohem në një makinë grirëse mishi, që bluan me nofullat e saj minj. Duke shpresuar t’u jap fund dëmeve.
Ç’të bëj? Të ndez një zjarr në mes të dhomës e t’i djeg dorëshkrimet e tij?
Piromania nuk më shkakton ndonjë ndjesi, por truri im është nxehur shumë. Shumë.
– L.S.
* * *
THE MOUSE’S MANUSCRIPTS
I feel a tingling sensation, as if a mouse were present, as I begin to write. My gaze remains fixed on the monitor, and I hold my breath, resembling a half-blindfolded cat, momentarily paralyzed by the unmistakable squeaks-the irreplaceable squeaks-of the mouse. My countenance becomes that of an anxious face, enveloping the gnawing of a man painted white. Through the restless furniture stirred by the scurrying of the mouse, a part of me is revealed. My eyes wander among the titles, searching for an essay on pale grey gnawers or a novel authored by them. And there it is-the mouse, a frequent visitor in my dreams, but concealed in an unsightly guise, an unappealing silhouette.
Leaning over the table, encircled by a maze of papers, he assumes the demeanour of a magician, writing incessantly. When weariness creeps in, he reaches for the books. Are they meant for reading? Or perhaps for discreet gnawing. After indulging in his secret pleasure, he resumes writing, this time with measured deliberation and heightened thoughtfulness.
Cloaked in aversion, I reluctantly slip on my slippers, careful not to accidentally step on him. My right hand remains engaged, firmly gripping a stick to ensure cautious steps.
I strive to evade his probing gaze, attempting to distance myself. I come to a halt, arms crossed defiantly. I endeavour to regard him as a stranger, while my fear of animals intensifies-an unyielding quest to unearth a hidden treasure. But my attempts repeatedly falter in this pursuit. Yet, I persist, feigning discretion. I make another attempt, employing a cunning approach, but once more I stumble, failing even more profoundly. The thought of striking him no longer appeals to me. To capture it, I have positioned a trap in the corner of the room. I eschew the role of a hero; my aspirations are modest. The plan is set in motion, to lure him away from that space. I remain still, delayed in movement, observing his manuscripts-what remains of his hieroglyphic jumble.
My body aches with overwhelming exhaustion, as if I’m in the final round of an arduous battle. With his absence, curiosity diminishes, leaving me in a state of apathy. Amidst the palpable reality surrounding me, you remain in a void of silence, sprinting through the room wearing nothing but your undergarments. My face contorts, desperate for air, confronted by pages defiled with the scrawls of a mouse’s droppings. Consumed by fixation, I find myself yearning to transform into a merciless meat grinder, grinding mice relentlessly between my jaws, hoping to put an end to the havoc they wreak.
“What course of action should I take? Should I set fire to his manuscripts, engulfing the room in flames?”
Although the idea of pyromania fails to ignite any sensation within me, my brain is dangerously overheating-too much to bear.
– English translation by Ukë ZENEL Buçpapaj
