FATMIR PUSHI
Pastroj tokën, nga farërat e këqia,
Nga njërzit e bimët që degraduan,
U presë ferrar e ndonjë të tharë,
Edhe kur sëmuren i kamë shëruar.
Thika ime !………
Pret në të dy krahët,
Cfar nuk i duhen tokës,
I zhduk me rrënjë e me farë.
Duke piketuar piketa,
Mbjellë e vadit bimë të reja,
Që vëndi të lulëzojë me lule
Pa mashtrusa , pa driza, e ferra.
Mundohem të pastrojë rrugën,
Që shpirtrat të lulëzojnë lule,
Pa vuajtje, dhimbje, e plagë,
Por të bëhet një park i lulëzuar
Shpeshtë përdorim fjalën dashuri,
Një fjalë që përdoret në gjithë planetin,
Pa luftra, e mijra të vrarë, e të uritur,
Pa pushtetar, vrasës e suzar.
Që të krasitet mirë pema,
Duhen shumë kopështar,
Unë, ti, ai, ajo, ne, ju ,ata ,ato,
Puna jonë shpërblimi, shpërblimeve.
Pëlqej
Komento
Ndaj
