Ku isha unë kur njeriu shkeli
për herë të parë mbi hënë?
Jo, atëherë nuk isha,
Madje as për të dytën herë,
E as në të tretën
E meqë isha kur shpërtheu
Chernobyl-i, çfarë po bëja?
Nuk e di, nuk më kujtohet
Madje më duket sikur
As atëherë nuk kam qenë;
Më duket si një histori
E pajetuar ndonjëherë.
Por kur muri i Berlinit
Çfarë po bëja vallë?!
As kjo s’më kujtohet
Dhe jam i bindur se diçka
Kam qenë duke bërë
Pasi kjo nuk më vjen në mendje
Si histori e treguar, por e jetuar.
Ndoshta ky është talenti, handycap-i
I normalëve si unë, i atyre,
Që jetojnë por që historia
I shket mbi supe, por pa i prekur.
I atyre që pa i vënë re
Kalojnë pa reshtur.
Nuk jemi nga ata që kujtojnë
Me përpikëri se ç’po bënin
Ndërsa Hitleri festonte
Pushtimin e Polonisë,
Ose në çastin kur u vetëvra.
Kanë të dhëna të sakta
Me përpikëri kronometri
Se çfarë po bënin
Kur dha shpirt Stalini.
Jo, unë dhe shumë të tjerë
Nuk e kemi këtë fat;
Ne nuk jemi të historisë,
Sepse për ne nuk do të ketë,
Një tjetër që të kujtojë se
Çfarë po bënte, kur ne
Do të jemi duke dhënë shpirt.
Pisa 21-03-2024
