Letër nënës
Gjallë je, ti moj nënokja ime?
Gjallë jam edhe unë… të përshëndes
Izbën tënde deri në mëngjes.
Mora vesh se ti je merakosur
Atje larg për mua përsëri
Se ti shpesh del rrugës e brengosur
Mbështjellë me të vjetrin shall të zi.
Kur e kaltër mbrëmja bie pranë,
Të fanitet ty gjithmonë sikur
Diku mua larg në një mejhane
Një i dehur thikën po ma ngul.
Kot ti nënë rri me gjak të ngrirë
Ky nuk është veç vegim i zi
S’jam aq vagabond i pamëshirë
Sa të vdes pa të shikuar ty.
Unë i ëmbël jam prap si më parë
Endërroj kur fushat larg vërej
Që së shpejti nga këto mejhane
Në shtëpinë e vogël prap të kthej.
Do të kthej athere kur të mbushet
Kopështi ynë i bardhë me blerim
Vetëm ti si tetë vjet më parë.
Mos më zgjo herët në agim.
Mos m’i zgjo ti ënderrat që m’u zverdhën
Mos kujto atë që vate e shkoi…
Se në botë humbjet edhe lodhjet
Herët i provon, nënë moj.
Mos m’u lut t’i falem Zotit prapë!
Tek e shkuara nuk ka më kthim.
Vetem ti je gazi im i vetëm.
Ti e vetmja paqe e shpirtit tim.
Pra ti flaki brengat nëna ime
Mos u trishto për mua përsëri.
Dhe mos dil aq shpesh tek rruga e madhe.
Mbështjellë me të vjetrin shall të zi.
Sergei Esenin
Perktheu: I.Kadare.
