Edhe pse nuk merren me astronomi,
njerëzit e thjeshtë mund të zbulojnë planetë të rinj!
Vertebrat e stërlashta të gjenomit,
vellon e Rrugës së Qumështit përshkëndrijnë në dasmën e errësirës
dhe muskujt mitikë të Sizifit,
shpendët e plogështisë shqyejnë në divorcin e dritës.
Njeriu i thjeshtë edhe pse nuk merret me astronomi,
mund të bëjë gjithshka që nuk i kërkohet,
p.sh.
të zbulojë një planet të ri.
Kështu ndodhi edhe me mua,
një ditë,
saktësisht në ditën e 23.720-ë të “mea calendarium Gregorianum”,
dita kur krahët e ëngjëjve filluan të shuajnë flakën e brishtë të qiririt më të vjetër në botë:
kureshtja e një plaku idiot.
Një ditë para vdekjes së kureshtjes,
në një botë kristalesh që djersitnin lëngatën e heshtjes,
unë zbulova një planet të ri.
Është diçka e vockël fare.
Mes marrëzisë së zjarrtë të diellit,
dhe trishtimit të ftohtë të hënës,
një flluckë e tejdukshme lozonjare,
rruzull ylberesh që përqafojnë gëzimin në një vallzim karnavalesh,
i ngjashëm me bulëzat e vesës së mëngjesit në fytyrën e gjelbër të klorofilës,
“Avatar” i mbyllur në mitrën e dritës!
Çdo zbulim i ri e meriton një emër.
Në fillim këtë planet,
unë e quajta Herse,
“perëndesha e vesës” sipas mitologjisë,
bija e Zeusit olimpik dhe Selenës,
zonjës së Hënës,
por i pavendosur si çdo amator i poezisë,
e ndryshova duke e quajtur Hersa.
Nuk mund të mos e zevëndësoja shkronjën E me shkronjën A.
Shkronja e parë e alfabetit tim ka të gjithë të drejtën,
dhe shkëlqimin e botës për të qenë “primus inter pares”.
Si është planeti Hersa,
vallë,
do të pyesni ju?
Pamja e parë.
Diell atje është e kuqja e një veze rufkë,
e kuqja e lëngshme që skuq buzët e qumështit.
Hënë atje është një qershi e bardhë,
vath i artë në veshin e rrëfenjave,
drapër i argjendë ku përkundet era.
Qiell atje janë yje që zbukurojnë bredhat,
re që mbushin nënkresat,
zogj që vizatojnë pemët,
insekte që ngjyrosin lulet,
balona që kalërojnë çatitë,
fishekzjarre që mbjellin llampat,
vetëtima që skicojnë shtrigat,
agime që lëpijnë akulloret,
perëndime që përtypin lollipops-et,
dhe ëndrra që marrin frymë me gojën hapur.
Pamja e dytë.
Tokë atje janë dinosaurët që hanë petulla,
barëngrënësit që bëjnë pirueta,
macet e mëdha që shijojnë nutella,
majmunët që veshin bikini,
kangurët që postojnë kartolina,
flamingot që kërcejnë “pas de deux”,
pinguinët që bëjnë patinazh,
ketrat që gdhendin arra,
surikatët që luajnë ” e ka kush e ka”,
hardhucat që bëjnë sërf mbi gjethe,
pilivesat që ecin mbi qelqe,
bletët që bëjnë make-up,
mizat që lexojnë mbi xham,
vemjet që mësojnë jogën,
termitet që ëndërrojnë shlodhjen,
dhe…
…dhe fustani i Borëbardhës,
dhe këpuca e Hirushes,
dhe hunda e Pinokut,
dhe bishti i Sirenës së Vogël,
dhe dysheku i Princeshës e Bizeles,
dhe kapelja e Kësulëkuqes,
dhe kurora e Princeshës e Bretkut,
dhe gjëlpëra e Bukuroshes së Fjetur,
dhe palltoja e Lepurushit Piter,
dhe “asgjëkundi” i Piter Panit,
dhe porta prej ahu e Mamadhisë,
Ujkut e Shtatë Kecave,
dhe byku i artë i Kokëkashtës,
dhe lakra foragjere e Gishtos.
Pamja e tretë.
Ujra atje janë ylberet që me flokët e mëngjeseve bëjnë gërsheta,
shirat që i bëjnë çadrat të flasin me vetveten,
dëborërat që nxjerrin nga dollapi Santa Claus-in,
kristalet që vizatimin i mësojnë akullit,
baby sharks-at që kërcejnë ritmin K-Pop,
balenat e kaltra me shatërvanin mbi kokë,
delfinët me fjalorin e njerëzve në gojë,
orkat që me peshqit bisedojnë,
fokat që arinjtë polarë përqafojnë,
lopët e detit që “sallatën e shefit” provojnë,
krokodilët që në shezlongët pushojnë,
aligatorët që me syze dielli vështrojnë,
koralet që në plazh shesin aksesorë,
yjet e detit që tatuazhe vizatojnë,
dhe…
…dhe midhjet që gjurmë këmbësh koleksionojnë.
Pamja e katërt dhe fundit.
Planeti në gjumë,
dhe unë,
vigjëllues,
duke përgjuar kërcitjen e sheqerit që digjet në stufë.
