Fatmir R Gjata
Nën shputë mbet një lule kripë
Në krahë një fole
Ku vijnë ca zogj ditë për ditë,
Nuk ka më udhë ku mund të shkoj,
kënetës nëpër natë
Mes degë marinash së pa gojë,
ku fle hënëz e ngratë.
Më flet një shkurre degëharlisur,
do jetë manaferrë
Sa herë…sa herë më ke grisur,
kur shkoja nëpër terr.
Me erën lozin gjethet sot,
ndër plepa e kavakë
Ndaj ndihem pemë me korë të fortë,
i rreshkur edhe plak.
Dhe vë takije me të vërtetë,
mbi flokët e rralluar
Zë shkruaj vargje nëpër fletë,
pa pasur gjë në duar.
Pak pluhur mbet nëpër kërcinj,
do bëhet baltë e mirë
Pranë kishës ndez dhe dy qirinj,
e shkoj në errësirë.
