Adelina Mina
Më duhet shumë të flas, vërshim,
Për ty qyteti im, për at’ kundërmim, për kujtimet,
Pamjen, gjërat që s’harrohen, njerëzit, gjakun tim,
Kur jam larg e mjerë dukem, veç dashuria mbetet…
Të heshtur nga larg të kam lënë,
Frymon jeta, aty u linda, u rrita,
Mbi ty mjegulla mbi gjithçka ka rënë,
Mbi gërxhe, lugina, mbi lumin, mbi maja, kodrina…
Lumturinë kërkova labirinteve,
Një ditë shtatori vesha vellon e bardhë,
Në mjegullimet e mia si malit bora rëndonte,
Lotët e dhimbjes në gji përthellë më dogji mall.
Rrodhi jeta në palcën tënde u rrita,
Rrudhat mbi ballë, të tjerë nga jeta u ndanë,
Kokën pas e ktheva të shihja ndër kthjelltësira,
Kujtimet e mia, shoqe që kur s’jemi parë.
Vjeshtoi koha si lule e vjetër largësisë,
Zogjtë lindën majë pemëve e fole ndërtuan,
Retë qiellit sikur mallin e thellë më përcollën,
Më zgjoi tingulli i mallit të malit me borë mbuluar.
Vitet ikën sa … ikën me këngën e mallit,
Themelet e tua aty rrënjësisht mbetën,
Dheu yt, gurët e tu si i moçëm të lashë në vetmi,
Sa mall më vjen për ty qyteti im i vjetër!
Oxhakët me tym dimrit të akullt ku era mpin,
Kujtimet e zhurmave të tua,
Melodia magjepsëse e fyellit të mirë,
Lulet, këngët, krojet, gurët e varreve numëruar.
Jetë e shkruar, pamje kujtimesh si film bardh e zi,
Vitet thyhen si degët e thara nga era vërshuar,
Mes endjesh hapat e parë, gjithë ndjesitë,
Lojërat, a nuk jemi fshehur te vend’ i preferuar?
Në mjegullime kujtimesh pa ty mallëngjyer,
E vogël mbetem dhe lotët më janë tharë,
Sa vite nuk jemi bashkë qyteti im zbukuruar,
Çupëzë dikur, nuk jemi më si më parë…
– Adelina Mina –
14.04.2022
@Tëgjithatëdrejtattërezervuara.
