Si zogj të trembur
Si zogj të trembur u shpërndamë,
nga toka, ajri e deti.
Ushqyem shpresa të mëdha,
tashmë asgjë s’na mbeti…
Si ikëm, vallë, në mars, korrik!?…
Të heshtur, që menatë…
Ca në Europë , ca n’Amerik’,
të etur për pak fat.
Vështrimin humb në horizont
O Zot, sa vjet kaluan!?…
Sërisht i njejti jam dhe sot,
për fëmijët edhe për gruan…
Si zogj të trembur u shpërndamë,
nuk ka më lot poeti.
Me shpresa ndezur kudo vamë,
Në xhep një gur na mbeti…
