Sot po kuptoj,sa i dua prindit
Sa më shumë kalojn vitet
E në moshë shtohem përditë
Aq më shumë i dua prindit
Aq më shpesh,du t’ja shoh sytë
Tek i shoh ashtu ,të kërrusun
Dhe krejt të avasht ,në lëvizje
Shpirtin krejt ma këpusin
M’vijn ndërmend,vuajtjtet e tyre
Më kujtohet nëna e gjorë
Natë e ditë,duke punuar
E kur njëri prej nesh sëmurej
Gjithë natën ishte duke lotuar
E nuk thaheshin sytë e saj
Gjersa fëmija t’u shëronte
Edhe sot,ja shoh sytë i qajn
Diçka prap duket e lëndonte
Ndoshta motrat e vëllezërit
U bë ca ka kohë ,që si ka parë
Kan marrë rrugët e kurbetit
E zeza nën,sytë s’i jan tharë
Babain ,thuajse se shikonim
Dilte herët, bashkë me agun
Gjithë ditën ,sytë e kërkonin
Veç tek ne e kishte merakun
Me orë të zgjatura,ai punonte
Lodhej shumë ,në diell e shi
Të mësonim ,nga ne kërkonte
E herët n’mëngjes ,dilte përsëri
Sot merr malli, mi kërkojn sytë
Të shkoj ti takoj e veç ti shohë
Ndaj planifikoj, të vij përditë
E bashkarisht t’shpenzojmë pak kohë
Sot këtë e bëj me dashuri
Sa keq më vjen,që se kam bër më parë
Ndoshta s’e kuptonim,se qem të ri
Kur i shoh n’at’gjendje,m’vjen për t’qarë
Fundjavash vijmë, më të organizuar
Marrë me vete krejt familjen
Kur shohin fëmijt, jan shumë t’gëzuar
Sikur ja heqin, mërzitjen e dhimbjen
Une lus zotin të kenë dhe pak jetë
Që të shijojnë e gëzojnë ca ditë
Të jenë mirë e të ken shëndet
Që t’kënaqen me nipa,mbesa e fëmijtë.
Urim Mezini Torino Itali
