NGA JEFFREY KLUGER
Askush nuk e di me siguri se çfarë bëri apo nuk tha fizikani fitues i çmimit Nobel Enrico Fermi në drekën me kolegët në Laboratorin Kombëtar të Los Alamos në New Mexico që u zhvillua në vitin 1950. Por siç e thotë historia ndoshta apokrife, Fermi ishte duke mbajtur në pah numrin e madh të yjeve në qiell dhe numrin e madh të qytetërimeve inteligjente që planetët që rrotullohen rreth tyre mund të strehojnë, dhe çuditërisht pse nuk kemi parë apo dëgjuar kurrë ndonjë shenjë prej tyre.
Ku janë të tjerët?” Thuhet se ka pyetur Fermi.
Kjo pyetje, e njohur tani si Paradoksi i Fermit, ka mashtruar prej kohësh astronomët dhe shkencëtarët e tjerë që studiojnë ekzobiologjinë – e cila eksploron mundësinë e një jete tjetër në univers. Tani, mund të ketë një përgjigje, sipas një artikulli të ri të botuar në sitin preprint arXiv: Jashtëtokësorët janë atje jashtë, mirë. Thjesht duhet t’u japim atyre kohë për të na vënë re dhe për të na kontaktuar.
Punimi, i shkruar nga Amri Wandel, një shkencëtar i lartë në astrofizikë në Universitetin Hebraik të Jerusalemit, nuk mbështetet në gjetjet e reja, por është më tepër një analizë e menduar e madhësisë dhe shkallës së universit siç e kuptojmë ne sot, probabilitetin që jeta ekziston në botë të tjera, dhe se ato forma jete do të dinin që ne jemi këtu dhe do të tregonin një interesim për ne.
Analiza fillon me disa numra bazë: Ka rreth 400 miliardë yje në Rrugën e Qumështit dhe rreth dy trilion galaktika në univers. Sipas gjetjeve nga Teleskopi Hapësinor Kepler dhe observatorë të tjerë me bazë në tokë dhe në hapësirë, praktikisht çdo yll në qiell është i rrethuar nga të paktën një planet, dhe shumë, si dielli ynë, nga një pjellë e tërë prej tyre. Kjo krijon triliona e triliona botë në të cilat jeta, të paktën në teori, mund të kishte zënë vend. Pra, pse Heshtja e Madhe, siç e quajnë studiuesit nga Instituti SETI (Kërkimi për Inteligjencën Jashtëtokësore), në Mountain Valley, Kaliforni?
Si fillim, ne kemi bërë një punë shumë të mirë për t’u fshehur këtu në Tokë. Siç pohon Wandel, planetët biotikë si i yni mund të jenë jashtëzakonisht të zakonshëm në univers dhe speciet inteligjente që i studiojnë nuk do t’i kushtojnë shumë vëmendje vetëm një bote më të gjelbër dhe të gjallë. Ajo që ata do të kërkonin do të ishte një botë e gjelbër dhe e gjallë me qenie të tjera inteligjente.
Shenja e parë dhe më e dukshme që kemi dhënë se ne jemi thjesht një specie e tillë janë sinjalet radio që ne i transmetojmë njëri-tjetrit, por që rrjedhin nëpër atmosferë dhe derdhen në hapësirë. Kanë kaluar vetëm rreth një shekull që kur filluam të lëshonim ato fenerë të paqëllimshëm. E ashtuquajtura flluska jonë e radios, e cila rrjedh në të gjitha drejtimet – në veri dhe jug, lindje dhe perëndim – kështu ka vetëm 200 vjet dritë në diametër. Kjo është një njollë mize në një galaktikë që mat 100,000 vite dritë të gjerë dhe një univers që është 94 miliardë vite dritë mahnitëse.
Për më tepër, nëse një qytetërim do të kishte marrë sinjalin tonë dhe do të kishte dërguar një përgjigje deri tani, ai do të duhej të ishte i vendosur vetëm 50 vjet dritë larg, pasi, do të duheshin 50 vjet që feneri ynë i radios, të udhëtonte me shpejtësinë e dritës, ta ketë arritur atë dhe 50 vite të tjera që marrësi të ketë dërguar një mesazh. Ky është një shekull i jashtëzakonshëm për një përshëndetje të dyanshme. Jo se nuk ka kandidatë brenda asaj gjurmë të vogël në hapësirë. Sipas Wandel, ka rreth 2000 yje, që strehojnë kushedi sa planetë, brenda 50 viteve dritë nga Toka.
Pra, sa prej këtyre planetëve mund të kenë jetë? Për këtë, duhet t’i drejtoheni Ekuacionit Drake, i krijuar nga astronomi dhe themeluesi i Institutit SETI, Frank Drake. Ekuacioni vlerëson numrin e qytetërimeve në galaktikën tonë të afta për të marrë dhe për t’iu përgjigjur sinjaleve radio si një faktor i një sërë variablash, duke përfshirë shkallën e formimit të yjeve të ngjashëm me diellin, herë përqindjen e yjeve që rrotullohen nga planetët, herë përqindja e atyre planetëve që mund të mbështesin jetën, herë fraksionin e atyre në të cilët në të vërtetë shfaqet jeta, herë fraksioni i atyre formave të jetës që zhvillojnë inteligjencën, herë fraksioni që janë mjaftueshëm inteligjentë për të marrë dhe transmetuar sinjale, herë sa kohëzgjatja një qytetërim i tillë në fakt i dërgon ato sinjale para se të zhduket ose të heshtë për ndonjë arsye tjetër.
Kjo është një shumë e tmerrshme spekulative x-faktorësh për t’u plotësuar, dhe është hamendje e kujtdo – ose të paktën vlerësim i arsimuar – se cili numër shfaqet në anën e djathtë të shenjës së barazimit. Për qëllimin e 2,000 planetëve brenda 50 viteve dritë nga Toka, vlerësimet e vetë Wandel Drake e vendosin numrin e botëve që strehojnë jetë inteligjente ekzistuese midis zeros dhe vetëm disa.
Një qytetërim shumë i avancuar alien, sigurisht, mund të dërgojë gjithashtu një sondë drejt Tokës në vend të një fener radioje, por kjo është edhe më pak e mundshme – dhe më e vështirë për t’u bërë në afërsi të 100 viteve që ne po dërgojmë semaforët tanë të radios në hapësirë. Mos i kushtoni vëmendje të gjitha bisedave për fenomenet ajrore të pashpjegueshme kohët e fundit, do të duhej një kohë e gjatë dhe shumë aftësi teknologjike për të dërguar edhe një anije kozmike relativisht të vogël në rrugën tonë. Përshpejtimi i një sonde prej 1,000 kg (2,200 lb) deri në një të dhjetën e shpejtësisë së dritës, llogarit Wandel, do të merrte 10,000 herë më shumë fuqi sesa prodhimi vjetor i energjisë globale në Tokë.
E gjithë kjo supozon se ne jemi duke kërkuar për vizita në radio ose anije kozmike sot. Por e ashtuquajtura “epokë e kontaktit” – koha kur mund të prisnim të kishim një shkëmbim të dyanshëm me E.T., mund të jetë shumë, shumë më e gjatë. Edhe duke supozuar se ka një milion qytetërime inteligjente të shpërndara në të gjithë galaktikën (një numër i madh që duket shumë më i vogël kur merret parasysh numri i planetëve që rrethojnë 400 miliardë yjet e Rrugës së Qumështit), Wandel e vendos fillimin e epokës së kontaktit në 400 vjet. nga tani në minimum.
Mundësia ekziston gjithmonë, natyrisht, që qytetërimet e tjera mund të rrjedhin sinjale radioje ashtu siç jemi ne, dhe se ne mund t’i zbulojmë ato përpara se ata të na zbulojnë. Por këtu, përparimi teknologjik pengohet. Tashmë, thekson Wandel, banorët e tokës po kalojnë gjithnjë e më shumë në komunikimet radio-heshtur si fibra optike. Në fund të fundit, kjo mund të mbyllë dritaren të paktën pjesërisht në sinjalet që ne dërgojmë – ashtu si përparime të ngjashme teknologjike mund të heshtin botët e tjera.
Asnjë nga këto nuk do të thotë se ne nuk do të dëgjojmë nga alienët ose ata nuk do të dëgjojnë nga ne. Ajo që do të thotë është se kontakti i parë mund të marrë shumë më tepër kohë nga sa imagjinojmë. Heshtja e Madhe mund të thyhet vërtet nga një Përshëndetje e Madhe. Pyetja që askush nuk mund t’i përgjigjet është se kur.
Korrigjim: Versioni origjinal i kësaj historie e deklaroi gabim numrin e planetëve brenda 50 viteve dritë nga Toka që vlerësohet se strehojnë jetë inteligjente. Shifra është midis zeros dhe pak, jo saktësisht dy.
