Poezi
Dashuria thjesht ndjenje njerezore,
e cila buron nga rrenjet e pishave,
sa zbrita ne qytet, gati u hutova,
i ardhur nga pylli, pra larg bishave,
a ndryshe, duke e thene, hakce,
ndersa balla me vajzen qytetare:
me dadon e shtepise se maceve,
me rane supesh, veshur c’kisha.
Shufer dyfeku dadoja, caze sylarme,
per taborin e maceve, ushqim i sojme,
duket vidhte qytetin, ngopte lagjen,
kendonin e ulerinin macet pas saj,
enigma ime, s’arrija dot ta kuptoja,
ndoshta kafshet e pyllit nderruar trojet:
me la mendja mua, mbeta pa goje.
Kisha pare femra me qenushe te bardhe,
a qener- kuaj te zinj, ngjatuar me kapister,
qe te dukej femra moderne me fame,
te emancipohej qyteti, te dukej i fisem,
mbase flinin me qente a kushedi se si,
prapa botes une, paskesha qene hic:
pasqyre e thyer, kete ende s’e di.
Dhe poetet thurin vargje pa fund,
per perla te tilla, me syte bojeqielli,
dhe nje zuske qe edhe guret cmend,
per dadot e maceve, si nje mrekulli,
harrojne thelbin”era pune e madhe”,
turbulluar deti, s’eshte, besoj rastesi:
sa ecim ne rruge, rrezohemi perseri.
