Luan Rama
—-
Ti humbe fëmijën
në të pestin vit, në maj,
lulëkuqet thyheshin në erë
dhe ti vazhdon t’i tregosh përralla
në vitet që shkojnë
në vitet që vijnë
aromë qumështi e hiri,
zgjat duart ta përkëdhelësh me sytë e tu të njomë
me sytë e tu të vagët
pa mundur të pranosh vdekjen e tij
një ditë rozë
nën lulet e qershisë.
Ti humbe gjithçka
diellin dhe hënën
dhe vazhdon të thuash se janë gjithnjë aty
nën flladin e hidhur që shkon
mbi kokën tënde të lodhur
nga zgjëndrat dhe ëndrrat
duke besuar gjithnjë në kthimin e tij
me kalin e drunjtë harruar në dritare
duke thënë se është një kalë fluturues
që vjen tutje nga magjitë e reve.
Veç një gjë nuk humbe ti
nanurisjen dhe dashurinë e pjellës
me puthjen e tij të fundit
që përsëritet çdo mbrëmje si psalm
për të të vënë në gjumë
dhe ashtu në terr
me duart e zgjatur, ngrohur nga fryma,
ti vazhdon t’i tregosh përralla
që ai të dremisë mbi gjinjtë e tu të ngrohtë
mbi buzë dhe qerpikë
kështu,
ti vazhdon t’i tregosh përralla gjer në ag…
