Se ç’ke një magji moj e uruar vjeshtë,
vjen pa trokitur, ngadal,
pa turfullira,
lehtë, lehtë,
e pak nga pak, e mbush me mugëtira !
Gjelbërimi filloj të venitet
dalëngadalë,
e verdha
po vjenë të shtroj petkun e saj
cicërimat e zogjëve,
tani dëgjohen më rrallë,
trishtimi fillon të endet skaj më skaj !
Bregut të detit
s’ndihen më gumëzhima,
ndonjë e qeshur largohet tutje
pas valës,
diku kanë mbetur edhe psherëtima …
si melodi serenate, mbi telat
e kitarès !
Era filloi të vrapoj bregut
mbi grimcat e rërës,
duke formuar spirale gërmash
pa fund ,
një tik-tak i fshehur në fund të zemrës,
ti merë kujtimet
e ti çon tjetërkund !..
Gjethet e mbaruan misionin e tyre,
të plakura
tani vërtiten në krahët e erës,
manteli i trishtimit po endet para syve,
duke i venitur ngadalë
ngjyrat e verës !
Retë fillojnë të vërtiten
mbi qiellin gri,
zogjtë nisin ritualin e shtegëtimit
larg ,
ne do zhytemi të heshtur
në nostalgji..
duke mbledhur kujtime,
për ndonjë varg!
Ndoshta në rërë kanë ngelur fjalë
gërma,
batica i ka fshehur me ‘mallton’ e sajë
tek-tuk me erën
vrapojnë edhe zëra…
mbetur si relike një vere
pafaj !
Padashur përhumbemi në ritualin tëndë
kujtimet si gjethet fluturojnë
nji e nga nji,
je stina që gjithëshka e kthen
në argjënd
duke i veshur monotonisë,
veladon të ri !
Je si metaforat e vargjeve
nëpër poema ,
si melodia e një simfonie pa mbarim…
që shkonë tutje,
përplasur nëpër erëra ,
duke mar me vete mall, mall dhe psherëtim !
