Silueta pemësh,shkurresh,
si rrjeta merimangash që natën thurin,
si fije argjendi,nga drita e hënës,
Makina çan errësirën,
gjithçka rrëshqet,sikur vrapon,
zhduken në humbëtirën e natës,
futen në shpirtin tim si hon.
Të udhëtoj shumë ma kënda,
porse nata më frikëson,
syri i etur veç për dritë,
ditën pamjet i shijon.
Vetëm në një ditë të bukur,
me diell e qiellin që kaltëron,
mrekullitë e vendit tim,
syri im i dëshiron.
