VENDI IMË KARTOLINË
Dielli që del mbi dhëmbel
poshtë vjosa kaltëroshe
bukuri si kartolinë
ma morën mënjen më joshën.
Këtej nga vëndet e mia
më ka mbetur fëmijria
i shikoj e s,më lë loti
kaq të dhimsura si dija.
Flas me malet si kurorë
dëgjoj zogjtë që cicerijnë
ata kanë folet gëzojnë
po’ un ku e kam shtëpin.
Nëpër mëndë imagjinija
me ata trarët e vjetër
sotë u bëra poezi
ti kem kujtime për jetën.
Ju o zogjtë që fluturoni
në shkofshi në fshatin tim
pakëz dhe merrni me vete
ma sillni në emigrim.
