Begu Davë
Yje që shohin errësirën,
errësirën…
..që tremb heshtjen e netëve të gjata ,
Ç’do natë mbi lutjet e dëshpërimit,
me mërmëritje e pa zë
sytë që prekin yjet e pa kënaqura,
dhe sëbashku, ndeshen shikimesh.
Yje që shohin dhimbshëm ,
ku në heshtje mundohen të qeshin ,
shohin…qeshin, e ndër sy flasin ëmbël
si në lojë fëmijësh,
edhe pse dhimbjesh ,
ata qiellit mbahen e mbahen.
Yje që shohin shpresash gënjeshtare,
duke u ledhatuar shikimesh,
mes territ të natës
ku shihen në dritën e njëra tjetrës !
Nata vështron e heshtur
kur yjet buzëqeshin ,
ata fshehin lëndimin,
e nuk shfaqin dobësinë e zemërimin.
Flasin ndër sy e me gjuhë shenjash ,
e mes lutjesh në natë përfshihen sërisht.
Yje që shohin errësirën në ç’do natë
ashtu , ” dor për dore ” guxojnë,
duke formuar një rreth të madh si kurorë zjarri ,
trembin errësirën me dritat që vezullojnë.
Lutjet e dëshpërimit kthehen në bekim,
yjet përqaputhur enden netëve t’gjata,
lodrojnë , ecin e buzëqeshin bashkë,
s’tremben më jo, nga e errëta nata.!
