Zoti tjetër
I lodhur nga Zoti i vërtetë, që e qorton vazhdimisht, që i flet me shembëlltyra, njeriu përpiqet të kërkojë, të krijojë, të zgjedhë një Zot tjetër. Atë që e josh me fjalëpërkëdhelje. Atë që e lejon të bëjë ç’të dojë.
Zoti tjetër të shfaqet papritmas, si një kamerier i shkathët, që nuk të lë kohë të shohësh menunë: – Përshëndetje! Mund t’ju shërbej? Kemi rizoto me fruta deti, tavë dheu, sallatë të artë, spaghetti napolitana, fileto salmoni, perime zgare, tru me patate, levrek furre me perime. Kemi verë Cabernet, Merlot, Sangiovese. Kemi birrë Corona, Heineken, Moretti. Ëmbëlsirat i keni falas.
Ja, ai vjen pranë meje kur unë meditoj, kur tentoj të shkruaj: – Do që të bëhesh i famshëm? Do që librat e tu të jenë më të lakmuarit? Ti mund të shkruash se çfarë mund të ndodhë pas shumë vitesh. Unë do të të tregoj ngjarjet e ardhshme. Dëgjo këshillat e mia dhe ti do të shkëlqesh si shkrimtar, si orakull!
Pas disa ditësh Zoti tjetër më fton të udhëtojmë së bashku në ishullin e sirenave. Unë shpalos hartën që e mbaj me vete: Po afrohemi për kah ishulli Anthemoessa.
Ecim nëpër ca zigzage me kalldrëm, më pas nëpër një park cicërimash.
Më në fund shfaqen para nesh vështrimtundimet e tre sirenave. Afrohet pranë tyre Zoti tjetër: – Ky ështe miku ynë për të cilin ju kam folur, Shkrimtari i Madh.
E para (me harpë në duar): – Përshëndetje, Shkrimtari i Madh! Unë jam Peisinoe.
Unë i buzëqesh sirenës Peisinoe.
E dyta (me një dorëzgjatje të veshur me tinguj): – Unë jam Aglaofa. Thonë se këndoj bukur
I puth dorën sirenës këngëtare. Afrohem te sirena tjetër.
– Unë jam Telxiepia, – prezantohet ajo dhe kalon gishtërinjtë mbi vrimat e një flauti të fildishtë.
Bëj një kokëpërkulje për sirenën Telxiepia.
Zoti tjetër (duke qeshur me të madhe): – Shkrimtarin e Madh mos e përpini! E kam sjellë këtu të frymëzohet e të shkruajë kryeveprat e tij.
Me një vështrim për kahkushediseku Zoti tjetër flet zëultas: – Më falni, por më duhet të largohem. Kalofshi bukur, miqtë e mi!
Ndihem mirë në shoqërinë e sirenave. Ato më ftojnë të ndjek muzikën e tyre. Ndiej një rifreskim të trupit nga vibrimet e ëmbla që lëshon harpa, nga zëri magjepsës i sirenës Aglaofa, nga fishkëllimat dehëse të flautit prej fildishi.
Ndihesh si një marinar i lodhur nga lundrimet e gjata. Pamja e tyre magjepsëse dhe mistertingujt të bëjnë të harrosh lundrimet e ardhshme. Të bëjnë të harrosh gjithçka e të ngelesh këtu. Një i burgosur i lumtur në këtë ishull të frikshëm.
Në vijimditët zhytem në heshtje çfardo. Jo në heshtje filozofike.
Aglaofa fillon nga pyetjet: – Do recitosh ca vargje nga poezitë e tua?
Unë hesht. Pastaj përtypem me ca “hëm”.
– Po apo jo?
Unë nis të recitoj. Peisinoe më shoqëron me harpë. Telxiepia dhe Aglaofa më shoqërojnē me sy.
Hera-herës më çarmatosin me butësinë e tyre, me spitullimet e tyre. Kanë filluar të shpuplohen. Nuk përngjasojnë me sirenat e legjendave.
Në heraherë më ngjasojnë me një bukuri vdekjeprurëse. Shfaqen të paparashikueshme, tekanjoze, shkatërruese, krijesa të egra ktonike.
Ka filluar t’më çudisë ndryshimsjellja e tyre. Ka filluar t’më trembë prania e tyre. Përse përpiqen në çdo mënyrë të mundshme t’më mërzisin? Ku të kem gabuar unë?
Mbase ato lexojnë padurimshenjat e mia kur detyrohem të dëgjoj tralalatë e tyre gjer në mesnatë. Mbase ato pikasin mërzinë time nga disapyetjet e tyre. Egërsohen shume kur unë hesht.
– Të pëlqen muzika? – pyet Aglaofa.
Unë hesht. Duhet të përgjigjem patjetër?
– Po apo jo?
– Jo çdo muzikë. Më pëlqejnë The Beatles, Adele, Andrea Boccelli, Dulce Pontes, Chris Rea.
Ndalem.
– Mund të përmend edhe këngëtarë të tjerë.
– Po tallesh? – pyet ngritjevetulla e Aglaofas.
Në një nga siçdombrëmjet më afrohet Telxiepia:
– Eja të vallëzojmë, shkrimtari im!
Të ngrihem? Mund të egërsohet po të refuzoj. Do fillojë të çirret. Harbimi i saj lëshon ca klithma histerie teksa ngjeshet pranë meje.
– Më shtrëngo pranë vetes, miku im! – fërshëllen flautistja. Arrij t’i përgjigjem me një lehtasshtrëngim. Gjysmëtrupi im po mbulohet me pupla zogjsh? Nuk duroj dot më kështu. Nuk duroj dot më.
Në një nga ditët e kurrizqelqta më thërrasin:
– Eja Shkrimtari i Madh, do të shkojmë te shpella e sirenave.
– Hëm! Në rregull. Nuk vonohem.
Në thellësitë e errëta të shpellës mes mosbesimpamjes shoh një imazh: sikur copëtohet vetja ime dhe bëhet një mozaik numrash transhendentë, forcash të panjohura dhe krijesash të egra.
Këto bukuri vdekjeprurëse më tregojnë me një kënaqësi të llahtarshme skeletet e njerëzve të copëtuar prej tyre që ishin bërë njësh me stalagmitet.
Ku është Zoti tjetër? Më la në këtë ishull të mallkuar, rob i këtyre krijesave me koke gruaje dhe trup zogu. Dhe kaq.
Ndihem si një mutant i rrethuar nga ca kurthe të padukshme. Dua të takoj Zotin tjetër. T’i kërkoj një shpjegim, një dekodifikim të këtij ngërçi që më shkakton dhembje. Ai kalon pranë meje (m’i paska lexuar mendimet) duke shkelur syrin e djathtë me një “vazhdo kështu, je mirë”.
Afrohem te gardianet e mia mizore. Hedh sytë drejt tyre. Kanë një fuqi që të magjeps e njëherazi të frikon.
Janë vërtet pjesë e botës sonë apo kanë mbirë nga legjendat?
– Këndo një këngë për ne! – më drejtohet Telxiepia.
Heshtje nga unë.
– Do këndosh apo jo?
– Mirë, ja, një minutë!
Mbyll sytë. Duke pritur shndërrimin në një send a insekt ia marr një kënge me zë të çjerrë. Kjo nuk është këngë, por trupi im i xhindosur i zjarrtë që shkrin nga mërzia.
Në lehtazihapjen e syve shoh sirenat që po shndërroheshin në grazogj.
Po merrnin pamjen e tyre të vërtetë?
Ishte një paralajmërim i zemërimit të bukurive?
– Mjaft, mjaft! Kërkon të na sfidosh si Orfeu, si Odiseu? Kështu? Prit dënimin tonë, Shkrimtari i Madh!
U bënë shenjë rojave të tyre, ca shkabave me pendë të hirta në të kuqërreme. Ato m’u vërsulën nga të gjitha anët, me sqepat e kthyer e me kthetrat e forta. Trupi im po mbushej me plagë që kullonin gjak. U shtriva përmbys në tokë, që të mos më shihnin fytyrën tek klithja nga dhembjet.
Kaq ishte? Mes sybuavitjes pashë se shkabat ishin larguar. Pashë çmendurivështrimet e sirenave drejtuar kah unë.
– Ngrihu dhe shporru që këtu, Shkrimtari i Madh! Mjafton me kaq. – më drejtohet me gjithëzemërim Aglaofa.
Ku humbi zëri i saj i ëmbël?
Ngrihem me mundim të madh, me picërrimvështrimin kah valët blu.
Përfytyroj Zotin tjetër që më shikon me përvuajtje, me sypërlotje. Mbase nuk e ka të lehtë të zgjedhë. Kthej kokën pas. Përse fytyra e tij është e veshur me ngërdheshje? Përse? Po më braktis Zoti që unë kërkova, krijova e zgjodha?
Nëpër kuturuecjen time dëgjoj një zë fare pranë meje: – Eja bir, eja! Largohu sa më parë nga ky vend! Çlirohu nga paudhësitë!
Shoh të rrethuar nga një shkumëdritë fytyrën e një peshkatari të njohur. Krahu i tij i djathtë më tregon një shteg për kah bregu, për kah një varkë që me ngadalëpërkundjen e saj më pret për lundrim.
– L. S.
