Varg e vi, ecje pakufi
asimtotë, prekur në një pikë
vertikale apo horizontale
drejtëz e mbyllur në infinit!
Lakore e jetës, për secilin njeri
lindje, rritje, plakje e mbarim
herë ngritje e herë zbritje
kombinim absurd, deri n’amshim!
Vajë e gëzim, na përcjellin në jetë
kurbë e lakuar, asimetri e vërtetë
vitet përsëriten, sinusoidë valëzuese
mbyllje e jetës, harmoniqe që shuhen!
Varg e vi, asgjë më shumë
një shekull jetë, duket një minut
vjen e shkon, segment që mbaron
çel e mbyll sytë, gjithçka përfundon!
Fushë e përcaktimit, domen i caktuar
fillon nga zero, deri sa vazhdon
askush se din, veç ai që t’krijon
ADN e thurur, kod i t’madhit ZOT!
Vallë vdekja, a thu ekziston
apo një shprehje, që ne na frikëson
kur t’i kujton, që gjithçka përfundon
pas domenit jetësor, diçka prap vazhdon!
Trupi është një leckë, hudhet thellë në dhe
e tutje shpirti, më tej udhëton
në dimensione tjera, diku fluturon
rrugëtimi pas vdekjes, vërtetë ekziston!
Në atë drejtëz kohore, të dashurit i takon
si ata që shkuan dhe ata që shkojnë
mallshëm t’përqafin, gëzueshëm i përqafon
varg e vi sillet, çdo gjë në horizontë
je pjesë e kësaj loje, kurrë mos u frikëso!
Prishtinë,
