Donike Rrethej
Pak prej mejet t’ka mbetun ,
aty mbrenda shpirtit rrin n’heshtje,
se nata flet ,
E koha shtyn gjithçka ,
n’pa’kthim.
Se shpirti jem asht mbrenda tejet ,
se don a s’don unë jam aty ,
ndoshta kaq e vockël ….
po trazon mendimin tand ,
kur netët nuk t’flasin ,
e t’kthejn shpinë ,
kur hana nuk del e dielli m’shehet ,
e e ndjen vetminë.
Kur gjethet vallzojn vallen e fundit ,
n’ikje t’nji kohet tesh n’perëndim q’i flen ,
nuk flas ,
unë po heshti .
Se heshtja jon flet ,bërtet ,rreh me grushta…
veç mbrenda nesh ,
tuj zg’jue mallin tand e mallin tem.
Gjithçka q’i jam unë ,
gjithçka ishe ti ,
tesh me kohën iku , u zverdh , vdiq u ba :
shkrumb e hi.
E veshëm harresën ,
e zhveshëm kohën tuj dhanë frymën e fundit ,
at q’i deshtëm tesh e bam grimca ,
nëpër gishta e ndjej si m’rrëshket ,
mbrenda syve t’mij tesh ka perëndue malli ,
nëpër rrugët e zbrazna jam ba’e erë ,
e atje te ti tesh asgja ma nuk m’thërret.
Se kjo jam unë …
se kët tesh due …
Se kjo asht jeta nji copë rrugë ,
e jetuem ashtu siç ditëm ,
me dhimbje e mund.
Po tesh kjo asht jeta , rruga jeme ajo q’i due ,
e ajo rrugë ma nuk na nxen ne t’dy ,
jeto tesh pa mue ,
unë po mumdohem të jetoj pa ty.
Jeto !
