Poezi
Atdheu, gryka e pusit te thelle,
burimi i te cilit ne zemren e njeriut,
s’eshte atdheu slogan, deshire as liri,
gur kalaje i pashmangshem eshte ai:
dhune, atdheu, dashuri e vetedije.
Gjithekujt i perket
e me askend i barabarte,
ndaj, perjetesisht i perjetshem,
i tmerrshem dhe i shtrenjte:
atdheu, nje cope shkemb i rende,
tek rojon e flladit shqiponja.
I madh, i vogel ai, sa nje molekule,
por i paprekshem deri ne embrion,
sepse burimet e nendherit s’rrjedhin uje,
rrjedhin panderprere gjak te paster:
dhe kufiri, aspak telash me gjemba,
po kordele gjaku krejt rrethuar,
i cili pikon dhimbe e kenge.
Atdheu s’ka su, po ty te shikon,
as vesh nuk ka, po zerin ta degjon,
ti lind, rritesh e vdes dikur,
atdheu njeh dhimbje,
po vdekje, kurre!
Ne se betohesh per atdheun,
betuar je per flamurin:
Binjake te historise.
