Ismet Tahiraj
Cen i Veliut tregim për fëmijë nga Ismet Tahiraj
Cen i Veliut
-Tregim për fëmijë-
Veliun që e thirrëshin ndryshe edhe Veli apangaxhia ,kishte dyqanin e vet mu në në qendër të Klinës të epërme ,ku mu aty gjapëronte lumi kristalor dhe I mahnitshëm e më bollek të ujit .
Një qendër ku populli ishte në lëvizëje të mëdha të vulgut të punëve,mungonte vetëm tregu I përgjithshëm,kishte shitore , furrë buke .
Mu nën qiellin kaltërosh të verës nën hije të një are tejet e madhe bëheshin hokatë të lëzetëshme në mes njërzëve këtushem, ndër ta edhe Veliu.
Harrova të theme se kjo qënder kishte edhe shkollën e re që qëndronte si një vashë e re, përplotë fëmijë.
Për Velun flitet se ishte I ardhur në një fshat tjetër të quajtur Kuçicë , më bjeshkët e larta krenare .
Hokat ishin të çdo ditëshme për secilin që ishte present aty .
Një plak I urtë na thonte se Veliu është I ardhur nga Rugova sepse nuk kishte gjak as miqësi më kuçicasit ,fare.
Por lagjeja më e afërt e tij e pranonte si një vëlla I tyre si në mort dhe në dasma e gazmente tjera.
Vëllazërit e Veliut që kishin afër lumin nga thuprat thuarte sepete ,krojshe , kofina dhe për llamba vajguri si një krojshe më u duk dhoma e mysafirëve më e bukur.
Njëri vëlla e tij ishte vërtet mjeshtër I holl për punimin e veglave bujqëesore si të ishin dal pre ndonjë fabrike ,mbanin dhëntë shumë , gjitha këto dhentë I ruante
Fëmiu I tyre më I madhi Osmani , nxënës I fillores I dalluar në mësime.
2.
Veliu ishte një hokatar I madh dhe mjeshtër I mire I këpucëve dhe arrnimin e opingave dhe çizmëve.
Por kishte edhe një cen ,sepse kur nxënësit I jepnin vezë për të marr llastika për prraçka iu thonte a e dini kush ashtë Migjeni , a keni m’sue për Lulin e vocërr dhe Picimulin.
Hej ,hej,ti çun ma jep fletorën ta shoh çka ke shkrue në ta,kur I shihte që ishte dysh apo një sh ,e kishte para vetës kutinë mëngjyrë të këpucëve e ngjynte gishtin e madh të dorës aty e vënte në fletore si një shkarravi ,thua sikur jepte gisht ,mbëte një njollë tejet e madhe.
Për ata që kishin katërshe dhe pesëshe iu lëmonte flokët dhe I falte nga dy pale llastika për prraçka .
Një ditë prej ditësh një fëmijë I hyri në dyqan e përshendeti Veliun dhe I pa disa modele të këpucëve që ende nuk ishin kryer dhe po I thotë: baci Veli ,ti për këto këpucë as as tresh nuk e meriton notën në ditar. Veliu I gjegji ,ahhaa ,ahhaaa , pse nuk e meritoj ?
Paj bre këto nuk qenkan gati bash hiç, gjyshja ime plakë dhe e krrusur . I merr patikatë e vjetra dhe për dy orë I thuar dhe I mbathim ne shtatë fëmijët,në ato çaste Veliu e përqafojë çunin ,sepse ishte një ndër nxënësit ma të mire të shkollës.
Në vend të llastikëve I fali një fletore më kopertina të trasha dhe një kokërr mollë,që lëshonte veç sherbet.
Atë ditë e tutje ky nxënës dhe Veliu ishin miqtë ma të dashur dhe më nuk I jepte llastika ,por ndonjë bonbon apo llokum, edhe nxënsit tjerë e rrespktonin Veliun për çdo mëngjes.
Por as vet Velu më nuk I vënte gisht më ngjyrë nëpër fletore ,dhe ai vet gëzohej më sukseset e nënxësve .
Veliu e harroi cen e vet apo braktisi për gjithëmonë.
