Dhimbja e ndarjes së zakonshme
Mos u merakos, të thashë,
kur kokën e rrëzon mbi krahun tim,
e mbështetur koka jote, si një hënë e ngrënë
nga meraku për mua.
E megjithatë,
sa herë largohem
më ngjan, se kurrë më s’kemi për t’u takuar.
Puthja e dhënë tek dera
më djeg në buzë deri vonë,
duke menduar gjithçka që mund të ndodhë
me njerëzve që duhen.
