Tomi Buzi
Elegji !
Elegji !
O nëna ime e mirë, hallemadhja me shpirtin diell,
I bërtita botës, fushave, maleve me borën kërthinjë ..
Të shkulmonin mjegullnajat e syve të Tu të thellë ..
Që ende shkëlqenin errësirës vrastare, nën qefin !
I mora të gjitha fjalët e vajit të nënave që ‘flenë’..
I ktheva në pika loti në syt e mi të lodhur, mavijosur,
Përtej dhimbjes time që për Ty nënë mori
dhenë ,
Mbështolla fort me to shpirtin tim të vrerosur !
Se di nëse yjet at natë emigruan të gjithë mugëtirës,
Aty ku retë flakëroheshin nga rrufet qiellore ,
Në heshtjen tënde zemra luftonte ëngjëjt e errësirës ..
Që po sillnin pran teje ishemin e fundit , mortore !
Një gulçim e heshtur ! Një ‘tërmet’ i thellë si psherëtim ..
Jashtë dritares një vetëtim flakëriu si gjarpër i zjarrtë ,
Duke mar me vete at’çastë ,edhe zërin tim ..
Të shoqëronte shpirtin tëndë të shënjtë,
atje lartë !
Se di kë yll të ka caktuar Zoti o nëna ime hallemadhe,
Por e di që pranë do të keshë të t’jera nëna si Ti
Ndoshta do të jesh pranë neshë në ç’do pëshpërim fjale
Duke u lutur që të mblidhemi si dikurë ,
përsëri !
S’do të trokasë më shkopi jot në tokën e thatë ,
As portokallja s’do ta ndiej më dorën tënde pranë ,
Pena do të dridhet në dorën time ç’do natë ..
Duke mbledhur psherëtima lastarëv mbi
jargavan !
Do ti mbledhë gjithë yjet mbi qiellin e përflakur ,
Derisa të ndriçojnë shpirtin tëndë të paepur ,
Të largojnë errësirën nga sytë e Tu të përgjakur..
Dhe të ndriçojnë gjurmët e tua me fjalët :
Vezirja nuk ka vdekur !
Premtimi s’ka për tu tretur si dëbora në llum e baltë !
Do të mbetet i shënjtë në shpirtin tim moj nëna ime
Në ç’do rezatim ,do të mbetesh ylli më i zjarrtë ..
Që do të kaligrafoj mbi mjegullnaja buzëqeshjen e një ‘ heroine ‘ !!
Do ti bërtasë përsëri fortë ,gjith botës mbarë ..
Për Ty o nëna ime ,e për mijëra të tjera si Ti :
Duajini nënat siç doni Zotin tuaj o mëndje vrarë ..
Përqafojini pa ikur në botën e përtejme, në përjetësi !
Duajini ,duajini ,duajini nënat
përtej dashurisë ..
Se ato,
janë shënjtëria
përtej kësaj bote pisë !
