Si t’ia bëj, – e pyeta sarafin,
Në mëngjez, kur theva ca para,-
Si t’i them me ëmbëlsi “të dua”,
Në persisht, të bukurës Lejla?
Përsëri e pyeta sarafin.
Lehtë e lehtë, porsi fllad, pastaj:
-Po të perëndishmen fjalëz: “puthje”,
Në persisht, si t’ia shqiptoj asaj?
Si t’ia bëj, – e pyeta së fundi,
Edhe zemra gati sa s’më la.
-Si t’i them “je imja, vetëm imja”.
-Në persisht, të bukurës Lejla?
Ç’mu përgjegj sarafi shkurt e prerë:
-Dashurine fjalët s’e tregojnë,
-Dashurinë e thonë vetëm dridhjet,
Sytë, si rubin kur vezullojnë.
Sa për puthjen, as ajo s’do fjalë,
Puthja s’është një mbishkrim mbi varr.
Puthja lëshon erë trëndafili.
Petlat tek i shkrin te buzët zjarr.
Dashuria s’dihet se ç’të sjell.
Gaz a helm, duro e mos u ndjej.
“Imja je”, këtë e thonë duart,
Ferexhenë kur e flakin tej.
