Sot të shkruaja e kisha të pa mundur
në kokë,në mëndje asnjë ide nuk kisha
në mëngjez gjumi më zinte dhe”pa tundur”
i plogët,i këputur në tërë trupin isha.
U ngrita me ngadalë,anës detit dola
koha e bukur,po thuaj si në pranverë
me mëndjen time si ”harbut”u solla
ç’dreqin ke qe rri,mbyllur këtë herë.?
Rrezet e diellit mbi ujë,sytë më verbonin
kur në kaltërsinë e detit,binin përmbi të
shikoja dallgët lehtë,lehtë,kur valëzonin
bukuria e ktyre dallgëve pa mënd më le.
Një pejsazh që të manhit,i bukur,i rrallë
të shikosh gjithë gjirin e detit,ananemban
këtë mund ta gjesh,vetëm në ndonjë përrallë
por dhe në Karaburun,Sazan dhe Pasha-Liman.
