Oh, më e bukura e muzave
Ti zonjushë magjepsëse, muza ime,
e jashtëzakonshme midis grave!
Më drejto rrugës për në zemrën tënde,
je si një vullkan që shpërthen.
Tek Ty frymëzohem,( e përsëris) shkëlqen mes grave.
Oh, më e bukura e muzave,
me mrekullinë e dashurisë tënde, më mahnit!
Dashuria jote më deh më shumë se vera,
dashurojë për t’u ndjerë i gjallë,
por ndihem i gjallë vetëm pranë teje!
Vështroj’ gjoksin tënd, hiret e tua
dhe nis të pikturoj’ me penelin tim
bukurinë e një gruaje ëngjëllore.
Ëngjëllore, e bukur e veshur me diell !
Ëmbëlsisht më ledhaton …
E ndërsa pranvera e jetës prek
e përqafon fushat e pa prekura,
Hija e një ëndre të vjetër
largohet duke u shkërmoqur.
Unë si shërbëtor i Zotit,
përkulem dhe vazhdojë të pikturojë
mbi portretin e mahnitshëm
dhe derdh mbi të gjithë ngjyrat e Ylberit.
I ngazëllyer pëshpëris Oh, më e bukura e muzave!
Nata plakë gojëhapur vështron,(Ne)
trembur nga goja e natës dhe prej gojëve të liga,
shtrëngojmë njëri- tjetrin fort’ dhe nisim të qeshim me të madhe…
Agimi zbardh i përflakur …
Shkroi : Eduart Pasha Vlonjati
Oh, la più bella delle muse
Tu signora affascinante, la mia musa,
Straordinario tra le donne!
Guidami al tuo cuore
Sei come un vulcano in eruzione.
In Te sono ispirato, (ripeto) brilla tra le donne
Oh, la più bella delle muse.
con il miracolo del tuo amore, stupiscimi,
Il tuo amore mi inebria più del vino,
Amo sentirsi vivo,
ma mi sento vivo solo accanto a te!
Guarda il tuo petto, le tue grazie
e inizia a dipingere con il mio pennello
la bellezza di una donna angelica.
Angelico, bellissimo baciato dal sole!
Mi accarezza dolcemente …
E come la primavera della vita tocca
abbraccia campi incontaminati,
L’ombra di un vecchio sogno
foglie che si sbriciolano
Io, come servo di Dio,
chinarsi e continuare a dipingere
sopra lo straordinario ritratto
e versare su tutti i colori dell’arcobaleno.
Entusiasta, sussurro, Oh, la più bella delle muse.
Pernottamento la vecchia signora fissa, (Noi)
spaventato dalla ‘bocca della notte
e da’ ‘bocche malvagie,
ci abbracciamo forte e iniziamo a ridere ad alta voce …
L’alba imbianca infiammata …
scritto Eduart Pasha Vlonjati
