HEJ… BABA
(Baladë për Babën)
Baba, ka kohë që s’të kam takuar
kaluan dhe vjet që s’je mes nesh
në asnjë cast s’të kam harruar
në ëndrra të trishta të shoh shpesh
dhe, për të t’parë…
kam vetëm një mundësi
m’i rruan ca foto vetë albumi
aty tek sirtari me dashuri
sa herë që më merr malli
për Ty…
i shikoj me nostalgji
flas me fotot një nga një
meditoj,… dhe me to
shtruar, i vetëm bisedoj
gëzohem e çmallem me ty
edhe pse nuk të shoh me sy
por kujtesa ime, imazhin tënd,
ma ruan mes dhimbje-dashurisë
përditët e lumturisë sonë
por ka edhe momente
kur vetminë s’e duroj dot
dhe zhgrehem në vaj
sepse veten nuk e mbaj
prandaj… dhe…
turpërohem të them se,
gjithë ky burrë në moshë,…
si fëmijë po qaj,
tamam si fëmijës
më dalin lot,..
e s’i ndali dot…
mallit i lypi lëmoshë!
*
Baba, ti tani s’më dëgjon
por zemra ma thot se
shpirti yt po më shikon
vetëm ai e di se sa te desha
si kur qava ndëshkimesh
e si kur qesha gëzimesh
dhe, si tani që kam mall,
ashtu kisha edhe dashuri
unë biri yt…në mallëngjim për ty
dhe për dhimbjen që s’ta thoja
sa herë që trupin tend të brishtë
me bisht të syrit ta shikoja…
sikur doja, por…
nuk pyeta dot…
mbase nuk guxoja…
sepseti, Ti i madh ishe…
dhe fjala peshë të kishte
edhe qëndrimi serioz
sikurse lisit,.. të kishte hije
si për dashurinë në familje,
si për fjalët në log burrërie.
*
Më kujtohet koha
kur isha i ri…
fytyrës sime të njomë
akoma brisk pa i ra
kurrë fjalën tënde
nuk ta bëja dot dy..
se, nëna më thoshte:
-baba kështu tha!
pastaj, me kohë,
kur u bëra dhe vetë baba
qëndrimi im majë malit,
pranë kurorës, qetë ra…
eh, dashuria e fëmijëve
të dyve na pati përla…
e tani që u bëra dhe babagjysh
stani m’u mbush plot këlyshë
ah, sa po më rinojnë…
thirrjet e tyre çapkëne,
kur më thuan,
ne erdhëm,.. o gjysh…!
ja erdhëm babush
në kasollen tënde.
*
Jam i vetëdijshëm
për lëshime…,
gabime a dështime
ngritje, rënie
e sërish kapërcime…
të mundimshme
gjatë jetës sime
me gëzime e hidhërime
por dhe kënaqësi
në shtëpinë time
që nuk përsëriten më
as nga koha nuk veniten
e as nga harresa nuk vriten,
prej mbesave e nipave
më vlon shtëpia…
zemra më bëhet mal
kur kacafyten…
qeshin e qajnë…
sepse ashtu rriten
e më duken si lulet në maj.
*
Më del përpara syve
hija e rëndë e jote
që u jepte kuptim
punëve të kësaj bote
me dashurinë atërore
qëndisur principesh
tejet njerëzore…
të pastër e të bardhë
si bardhësi bore.
Nuk e di…
Sadopak të të kem ngjarë,
loti më varet qerpikësh
e s’e mbaj dot,..
por ty, kurrë s’të kam parë
as dhe njëherë të vetme
të derdhësh lot…
nuk të thenin jo
as situate tufanesh plot.
*
Epo tani ç’të them
u bëra dhe gjysh
por s’e di…
deri ku do të arrij
sepse nuk është dëshirë
që mund ta porosis
me veten time
si të qeveris…
por kur të vijë koha
të ngjitem atje lart
tek i kaltri qiell,
të vijë tek Ti…
në të amshimit qiell
shpresa më mban se,
shpirtrat tonë
të bashkuar si qemë
do t’i ngrohë…
po i njëjti diell…!
