Çfarë i bëmë vallë zotit, ne
Që toleroi këtë mënxyrë
Lam vatan e lamë atdhe
Gajasmë për një jet më t’mirë
I huaj m’thonë n’dhe të huaj
I huaj m’thonë dhe n’dheun tim
Si u bë kjo jetë e mallkuar
S’gjen qetësi ky shpirti im
Kur mendoj që këtë jetë kemi
Zemra ime bëhet vrerë
Shpirti m’digjet nga veremi
I huaj n’vendin ku kam lerë !
Kanë ik njerëzit kan marr jermën
Ca se din as pse kan shku
Ca i detyroj varfëria ekstreme
Shumë keq vendi është shkretu
Nëpër oborre ka rën heshtja
S’sheh shtëpia tu i çel kush
Lulet digjen n’vazo nga etja
S’ka njeri ti hedh pak ujë
Trëndafili dhe zambaku
Japin shpirt pran njëri tjetrit
U lodhën tu prit të zotrit
Kur ti kthehen prej kurbetit
Kush e solli ktë kohë pa kohë
Mallkua qoftë për jetë e mot
Largoj fëmijët në dhe t’huaj
Sa shumë nëna la në lot.
Urim Mezini Torino Itali.
