Flladi i fshati tim.
Flladi i fshatit tim
Krypë nga Skaloma
Që filtron Gjivlashi.
Erë trëndelinë
Edhe fsakë mali,
Lule portokalli
Zoti seç i fali.
Erë…Lizikoi
Gjithë shëndet e jetë,
Në vesën e mëngjezit
Njerëzit përshëndet.
As një vënd në botë
Nuk e ka këtë fat,
Erë mali e deti…
Të ketë si fllad.
Kurorë, degë ulliri
Limon e portokalle,
Që nga fush’e Poshtër
E deri në Kallme.
I gjithë Pihoi
Me fsakën e tij,
I jep vëndit jetë…
I pastron mushkërit.
Dhe kur dal në majë
E…në portë ri,
Mbushem plot me frymë…
Ndjehem si rini.
Dal në Oroto
E detin sodis,
Në pasqyrën e tija…
Ç’do gjë e stolis.
Seç i dëgjoj dallgët
Me një zhurm’ të leht,
Ndjekin njëra tjetrën…
Si perlë e vërtet.
Ka një panoramë
I miri fshati im,
Kurorë ulliri,
Me…shtëpit’ pa tym…
Fryn i shkreti fllad
Për ditë e pa pushim,
Dërgon erën e tija…
Pertej…në perëndim.
Frymë…kërkon të japi
Gjithë djemve tij,
Ashtu si dhe deti
Rënkojnë me gulçim.
Gjethet, prej hardhie
Dikur, me rush e farë,
Sot nga shkatërimi…
S’ka fllad, si më parë.
Atmosfer’e vëndit
Sot që s’ka njeri,
Duket si e mykur…
E’sështë, flladi i tij.
Edhe flladi, vete
Jetën e tij ka,
Kur njerezit, janë në këmbë…
E jo rugëve t’mëdha.
Eshtë i zëmëruar
E s’fryn si më parë,
Ri i pezmatuar…
Gjithmonë…duke qarë.
Ay vetë e din,
Pse qan, e nuk qesh,
Thikë mushkërie…
Ç’do gjë e pa jet’.
Ka ngëlë në vëtmi.
Djëgur përvëluar
Shkarpat në Gjivlash…
Të gjitha përcëlluar.
Ullinjtë pa dëgë
Edhe limoni, çqyer,
Rënkojnë shtëpitë…
Të gjitha…pa dyer.
Pse të mos qajë flladi
Nga këjo mënxyrë,
Për reth e tymosur…
E…nga do e nxirë.
A, do vijë një ditë
Që dhe flladi vetë,
Të japi bukuri,
E kurdo, shëndet?
Ajo mund të ndodhë
Sikur të gjithë ne,
Të ngopemi me frymë
Atje…ku ishim dje.
(Qeparotasve të mi të dashur,që gati 10 vjet
nuk aspirojmë…erën e malit e të detit. “JON” e besoj i ka marë malli të gjithë si edhe mua.)
Petraq J.Pali, USA 1999
