Ardi Omeri
Ku Drin’ i zi bëhet i bardhë,
Deshta me ja gjujt synin Zotit.
Por një dashni e vjetër m’ka ndalë,
Kosova, kjo ëndërr prej mot’-motit…
Sot ja pashë syzemrën e ja ndjeva erën,
Sot, shkela një pjesë të tokës arbnore.
Por s’derdha lot malli kur kalova pragderën,
e njerës kokë, të Shqipes dykrenore!
Dikur kufinjtë na i kish vënë shkjau,
Ai qen mosmirnjohës që i dhamë Diell.
Ai, Europa, otomanët, në copa na ndau,
që kurrë t’mos kishte më shqipe në qiell…
Po sot pse, pse sot kemi kufi,
aty ku bëhet i bardhë edhe Drini i zi?!
