Nëpër tymnaja kohërash dremit
shpateve e luginave mjegullore,
flokëthinjura e shekujve
derdhur nëpër yje nate e rreze drite,
Egnatia ballkanike me degë ulliri.
Dimrat e vishnin me guna të bardrdha,
verat me cicërima pyjesh.
Kokën në portat e Dyrrahut,
me dy krahë gjigandë:
Njërin në Kostandinopojë,
tjetri në Romën që e ndërtoi.
Ylli Mëngjesit kur niste të regëtinte,
pëlhura e mjegullnajës sytë ia lante,
karvanet nisnin
trokëllimën e këngës monotone.
Ecte krah’ malesh
nëpër rrënjë lisash,
nën fëshfërima gjethesh.
Flladi i Ohrit e freskonte,
Selaniku i hidhte pelerinën e Egjeut,
në valën e gjelbër të Marmarásë pushonte.
Pluhuri i shekujve
fytyrën nuk ia mbuloi.
Në brigje lumenjsh e shtigjet e saj
flenë gjurmët:
Harqe urash e kalldrëme
me shkronja greko-romake.
Nga porta e luanit të detit, Epidamn
vjen jehona e saj
me shtegtimet, trokëllimat, karvanet…
Shkarkonin e pushonin retë e djersitura.
Të nesërmen,
Egnatia bëhej valë deti,
karvanet bëheshin anije,
vazhdonte shtegtimin
nga dielli ku perëndonte,
Via Egnatia,
Rruga me harqe të bashkuara
Lindje-Perëndim.
