Jam pensioniste, me dhëmbë “të vënë”
Dëgjova dy fjalime të fqinjëve tënë.
Njëri, serbëve të patrazuar u del zot.
Tjetri:”Më shumë” për argatët me tokë!
Himarën, e quajti pa turp, “tokë greke”.
Po “Vajza e val’ve” thinjur buzë deteve?!
Në tokën tonë s’u prehëm në varre.
Historinë e vodhët, jonia s’egzistoka fare?!
Mbi gjakun tonë shkelët, na rrëgjuat,
Ne mbrojtëm trojet, ju hoqët e vuajtët?!
Ku nëntoka, e pasur në zeje e naftë,
“Ësht’ jona, shqiptari i huaj, ne me fat.”
Ne, me rrënjë, në shekuj e mijëvjeçarë.
U pranum fqinjë, s’keni t’fryrë, të ndalë?
Djem e vajzat tona të rinuan, moj Evropë.
Hap pak sytë, fqinjët na duan në gropë.
Lexoni pak historinë, atë të vërtetën.
Pellazg, Ilir, dhe Arbër këtu i gjetët.
Këtu i gjetët, Shqiptari k’tu do t’mbetet.
Me pabesitë, ia ngrini vetes leqet!
