Jetë mbështjellë me shumë reflekse
Jetë mes ëndërrave të vrara
Jetë e pabarabartë
Jetë më rrugë plot hendeqe
mbushur me gropa me ujë
Në mes të ftohtit të dimrit
Ti dilja lypje në udhë .
Duart ishin çarë e skuqur
Syri plot lot i venitur
Ndonjë zog që kish mbetur
Përmbi kokë me këngë të fliste.
Zemra jote shumë e vrarë
Me rënkim të madh rënkonte .
Dega e pemës së tharë
Donte të të përqafonte
Bosët me rroba firmato
Me përbuzje të shikonin
Më kullaro me kostume
Me florinjtë të verbonin .
Përse janë kaq të pashpirtë
Mospërfillje për njerinë
Të mbështjellë me përbuzje.
Pa patur një pikë mëshirë.
Ah… njeri pranverë e zemrës
I pangopur …i pa shpresë
I pa fletur… i pa dalë
Brënda syrit lot që heshtë .
Buza jote plasaritur
Shpirti ytë frymë kërkonte
Ashtu ngrirë nga të ftohtit
ku të flësh më ndonjë qoshe !
S’gjëj dot fjalë për këtë njerëz
Koha flet nëpër hapsira
Sytë mbushur plotë me dritë
Duart zgjatë drejtë kaltërsive.
