Kjo heshtje është tepër vrasëtare,
Nēn tokë,të gjith të vdekurit,luajnë,
Çakērdisur si dikur në të rit e tyre,
S’durojnë,duan të dalin mbi varre,
S’din bota ç’pëlqen, ç’farë ngjyre?!
Një heshtje e përbindëshme,
Në heshtje përcillen të vdekurit,
Thonë në heshtje lindin “korifejtë”,
Përdheset,zenglat dhe mizat djgëse,
E vërtetë,s’lindin kreshnikët e maleve!
E vështroj tokën e zemra më ther,
Nuk gjej dhe shtretërit e zogjëve,
E dallandyshet harruan të kthehen,
Këtu bën dimër,s’ka më pranverë,
Pres diku të gjej ndonjë zgalem!
S’ka gjë, thon se çudia tri ditë zgjat,
Po Liza jonë i mbushi tridhjet vjet,
Ne presim të lind shpresa e madhe,
Zoti u shitoft,mallkimi pas do u ndjek,
Mos harroni, ështē vendi i zanave!
Më drithëron shpirti kur ai rënkon,
Kur buzëqeshja i thahet nëpër buzë,
Lotët e shpirtit mbushin gjith lumenjtë,
Ai i tëri mbi vullkanë të florinjt zien,
Do lumdrite nuk do një jetë tërkuzë!
