Jo ne s’gabuam?
Kur dhamë fjalën, mbase nuk ish kohë e florinjtë
ti ishte xhentil e unë më e përkëdhelura
Mbase s’llogaritëm punët dhe mundësitë
S’e kuptuam që fuqia e fjalës ish si lulet e çelura.
U bëmë miq me diellin e me hënën me lumenjtë
që nuk bëjnë pushim asnjë ditë asnjë çast
në buzë vumë gjethin e vargun e shenjtë
vumë një trëndafil të kuq e të bardhë.
Gjatë rrugës na dalën gurë e ferra
Më shpojnë gishtin këmbën e bëjnë me plagë
Atëherë duhej forca të na tërhiqte te dera
të na tregonte drejtimin më të saktë.
Jetuam ditët që mbase kurrë s’i kishim për të jetuar
Besa e fjalës na dha të tjera ditëmira
Jehona e asaj kohe u bë e trëndafiluar.
ditët u bënë si shufra të florinjta.
Besa e fjalës qenka si dy qiparizë
Nga ato që asnjë furtunë nuk i rrëzon
Jeta na dha bujarisht ngrohtësinë
na dha fjalën më të shtrenjtë që ekziston.
E fjalët tona ngrohën dhe Jonin me dallgë.
Na e bënë më të bukur ditën, malin e lartë
ajo hedhë filiza herë pas here të rinj prapë
E dashuria do jetë deri në fund të jetës tonë
Për këtë gëzim hapi im sikur fluturon
kur jemi bashkë e njëri tjetrin të ndihmojmë.
