Poezi nga: Kasam ShAQIRVELA
*
PËR MËSUESIT DhE MËSUESINË
Ju mësues, kurrë, nuk u lodhët!
Porsi bleta dijen mblodhët
Nëpër hoje në banka shkolle
Veçse dije në nxënës mbollët
A,B,C-në kur na e mësonit
Rrugës dijes kur na drejtonit.
Dallëndyshja thuan se shtegton
Dhe e hap pranverën me blerim
Rrugëve të gjata ajo kalon
Jetës së saj gjithnjë n’fluturim
N’ngrohje zemrash gjaku t’vjelur
Cep më cep sinorit prej Arbërie
Farën e dijes duke e mbjellur
Me mundin e vet prej mësuesie
Për gjuhë, për komb, për lirinë
Për ta ndritur mëmë Shqiptrinë.
Mbase shekujt edhe kishin fjetur
Nëpër net dimrash përplot me stuhi
Por zelli i dijes, kurrë nuk është tretur
Edhe sot bën dritë për njerëzi!
Sa herë që koha s’ishte për muzikën?
Kur mjegulla pjellte, këlyshë e xhindë?!
Po aq më e rëndë ishte për lirikën
Sepse, saga kujën kurrë s’e lindë!
Besa, gjuha edhe krenaria
Janë tipare boshti, janë vetë uni
I atij pedagogu arsimdashës,
Atij atdhetari me peshë kanuni
Tufanet e zeza, ata kurrë s’i thyen
Së bashku me shokët e idealit
As mendjen mbrapsht s’ua kthyen
Gjuhën shqipe ia vunë yll ballit!
Nuk gjej dot fjalë tani të rrëfehem
Sepse, prapa s’mund të kthehem!
Pra, mësuesi im, ti dije mirë!
Se, të tjerët një borxh ta kanë!
Kurse unë? Unë t’i kam borxhe dy!
Njërin që syve mu dhe dritë të dëlirë
E tjetrin për djegien tënde si qiri!
