Moza Reçi Shehi
Katër yje e humbën rrugën…
U shkulën nga zemra e tokës…!!
E mbyllën jetën, si një ditarë që ju jep fund historive.
I pashe në gjumin e thellë të mesnatës së errët…
U thashe, mos u ligështoni, se muzgu disa herë është ma i ëmbël se agimi…!
Ju jeni të tanët, e ne jemi për ju.
Te mbyllin një histori në momentet më kulminante,
Të themi fjalë mallkimi…,
e të shkruajmë rrjeshta pikëllimi…
Shtigjeve të pa rrahura, do të shkël hija juaj.
As ditëlindjen dhe as datën e vdekjes
nuk e deshet mbi pllakë,
Vetëm kërkuat një dorë, paçka pse me rrudha, por të ishte e ngrohtë… kur të ledhatonte netëve të ftohta.
Do të shëtise rrugicave hija juaj,
të matet me yllin e mëngjesit.
Të pash moj e mjere!!.. kur vetmohove vetveten,
sepse kërkove triumf për të dënuar me vdekje jetën…
Do të ngrihen për ty teza e hipoteza që të trembin…,!!
Lakun e këmbëve të përdredhin.
E jotja qe dhunë me heshtje
Urtësi e luftës me mendjen
kafshove mishin tënd.
Të pashe kur shkove dhe more tre trëndafila, me kredi…
Borxhin e le mbi dhe… ta paguaj vetgjygjësia…
E ndjeva kur hodhe hapa të ethshëm, nga frika shkele mbi trupin tënd…
Në çast u bë vetetim e bubullinë,
triufti jotë i nxorri lotë dhimbje edhe qiellit.
Yjet u përplasen e nxorën shkëndija frike…
Ti ju dorzohove fatit pa fat,
pikëllimin që ta mbështolli shpirtin me jorganin e qiellit.
Trëndafilat të humbën,
të ranë nga duart, e si kape më dot.
Ti rrëmbeu rrjedha…u fikën tre meteorë në çast..!!
