KJO MESNATË
Kjo mesnatë nuk është vetëm një mesnatë dhe aq.
Si somnambul aty endet liria ime endacake,
endet kureshtía jote për të lexuar sytë e mi,
endet një këmishë nate që kafshon gjinjtë e tu,
mikja ime.
Është dridhmëpyetja jote “Nuk fle? Të zgjova unë?”,
dridhmëpyetja jote që e lexon mjaft mirë
gjumin tim polifaz
dhe pazgjimin tim,
mikja ime.
Po është edhe një drudhëz shprese që shpreson në befasitë gjurmëlehta,
në përqafimin e ëndrrës me zhgjëndrrën,
është drita e qirinjve që ti sjell me vete
në këtë brendashpellë, ku errësira picërron sytë,
mikja ime.
Afrohet ajo si një dashnore cipëplasur,
të merr përdore për të bërë të pabërën,
të flet për sekretet e sekreteve,
ta shton etjen për zdërhallje e gabime të fshehta,
mikja ime.
Eh, kjo mesnatë është vetë çmenduria ime,
çmenduria ime që kërkon të masë bukurinë tënde
me atë të famshmen prerje të artë:
A/B = B/C.
Është portreti im që krijon ti vetë, me ngjyrat e tua,
mikja ime.
Po është edhe një poezi që të josh ta mësosh përmendësh,
është gishti yt që më tregon shtëpinë sekrete të fjalës,
është etja jonë për të matur perimetrin e bredhëritjes,
është një puthitje kofshësh në një ballo me maska,
mikja ime.
Është edhe një mbështetje e përgjumur mbi bërryla,
është dëshirëpëshpërima jote “Më thuaj ndonje gjë të bukur!”
kur gjithçkaja përreth është e bukur,
aq e bukur sa unë në heraherë zgjas duart të prek ëndrrën tënde
e ti shtriqesh në mërmërimat e kësaj mesnate,
mikja ime.
Eh, s’do t’më ndahet aroma e kësaj mesnate
dhe frymëmarrja jote që këndon:
Fli poet… fli… pak më vonë… pak më vonë…
Pak më vonë? Pse pak më vonë?
Terrinëshkrirja do të vonohet sa një pakmëvonë,
mikja ime?
– Ligor Stafa
* * *
THIS MIDNIGHT
This midnight is not merely a midnight; that’s all.
In it, like a somnambulist, my elusive freedom wanders,
In it, your curiosity reading my eyes roams,
In it, a nightshirt that tickles your breasts explores,
My darling.
It’s your trembling question, ‘Aren’t you sleeping? Did I wake you up?’
It’s your trembling question that reads quite well
My polyphasic sleep
And my lack of sleep,
My darling.
But it’s also a crumb of hope, seeking subtle surprises,
An intertwining of dreams with life’s disappointments.
It’s the glow of candles you carry into
This cavern, where darkness squints its eyes,
My darling.
It draws near like an illicit lover,
Exploiting the forbidden, engaging in the undesirable,
Whispers to you the mysteries of mysteries,
Deepening your yearning for indulgence and concealed missteps,
My darling.
Oh, this midnight is my very madness,
A madness seeking to measure your beauty
With that famed golden ratio:
A/B = B/C.
It’s my portrait you paint with your colours,
My darling.
But it’s also a poem that lures you to learn it by heart,
It’s your finger showing me the secret house of words,
It’s our longing to measure the perimeter of wandering,
It’s a hip-kiss in a masked ball,
My darling.
It’s also a drowsy leaning against elbows,
It’s your whispering desire, ‘Tell me something beautiful!’
When everything around is beautiful,
So beautiful that sometimes I stretch my hands to touch your dream,
And you lie down in the murmurs of this midnight,
My darling.
Oh, the scent of this midnight won’t forsake me,
Nor your breath that serenades:
‘Sleep, poet… sleep… a little later… a little later…’
Why a little later? What’s the reason for ‘a little later’?
The melting of darkness will linger, just as much as ‘a little later,’
My darling?
– Translated from Albanian by Ukë ZENEL Buçpapaj
