Bota që kur është zënë
Nga dy prindër, babë e nënë.
Atyre që u dhemb zëmra
Janë babai dhe nëna,
Sa janë gjallë t’u bëjmë nderë.
Në do të marrësh uratën,
Me ta të ndash dhe kafshatën,
Sepse dhe ata në jetë
Të dhanë ty e s’hëngrën vetë.
Kur fëmija për bukë qante,
Nëna dhe babai nuk hante.
Kur askush s’ta dinte hallin,
Nëna të freskonte ballin,
Babai s’vinte gjumë në sy,
Sepse kish merak për ty.
Ndaj nëna dhe babai
S’duhen ngarkuar me faj.
Qoftë vajza apo djali,
Për ta qenë kapitali,
Ndaj dhe prindi gjithë jetën
Nuk e pa kurrë kuletën,
Kuleta dhe pronë e tija
Gjithë kohën qe fëmija.
Sot ju kini mundësinë
Që t’u falni dashurinë,
Kaq do prindi nga fëmija,
Që t’i shtohet jet’ e tija.
Po i falët dashurinë,
I kini dhënë gjithësinë,
Mos shikoni botën mbarë,
Ne jemi popull shqiptar,
Duhet që të ruajmë vlerë,
Si të parët tanë njëherë …
