Ligor Stafa
Jam një njeri që kam dalë shëtitje në një natë që s’më ngjan me natën. Në kërkim të kënaqësisë? E pse jo? Teksa e ndiej veten të motivuar, duke ngjitur shkallën e katërt të hierarkisë së nevojave të Abraham Maslow, syri im bredharak më çon në një skaj. Ja, ajo del nga hijënaja pakëz trillanake, pakëz e paturpshme. Fillon të provokojë druajtjen time. Se si më sheh. Të bën menjëherë për vete. I afrohem, si një dalëngadalje, me atë hapin “t’i flas-mos t’i flas”. Tash ajo më ngjan me një mundësi që të pret krahëhapur.
Ajo: “Rastësi është takimi ynë?”
Unë: “Më duket… rastësi është.”
Dhe ajo: “Po më vjen rrotull?”
Dhe unë: “Si t’ju them…”
“Di të lehësh,” më pyet ajo.
Vetes i them “ç’pyetje”, asaj i them “po” me një tundjekoke.
Ajo: “Provoje një herë, të lutem!”
Unë, pasi kollitem pakëz, nis të leh: “Ham… ham… ham…”
Ajo (duke më dhuruar një lehtasledhatim në qafë): “Mjafton, qenushi im! Më pëlqen. Vërtet më pëlqen. Di të lehësh ashtu siç dua unë. Do të shkojmë diku, por… dua t’më çuditësh.”
Kam një dëshirë; të zbuloj se si do t’më përdorë. Do të ishte një diçka plus, një diçka ndryshe. Po nxitoj në një pështjellim kërshërishtrirjeje mbi gjurmën e një objekti të largët, që nuk e kam zbuluar ende.
Ajo drejtohet për kah një vend i harruar, ku misteri është mbuluar nga pluhuri. Me një alfabet daktil ajo më tërheq drejt apartamentit të saj. Në prapambylljen e derës në mendjen time afrohet një frikë e fshehtë.
Në dhomën ku hyjmë është gjysmëhije dhe freski. Provoj të hiqem sikur s’jam i mbyllur në një kurth, i rrethuar nga statueta e portrete të shumtë qensh, nga sjelljet e kësaj gruaje të mistershme. Megjithatë ende jam një ankth brenda një prizmi hekzagonal. Nis e mendoj se nga dhoma e pritjes deri te hyrja e vogël mbetja e shtëpisë është e mbështjellë me mister.
Ajo më drejton një digital camera, më bën një foto dhe drejton ekranin kah unë. Është një foto qeni. Ajo buzëqesh me një “bukur, ë” dhe i afrohet një tavoline. Unë i shkoj pas me ca hapa “mos-të-dish-ç’të-bësh” dhe me një sylëpirje. Është një tavolinë e shtruar dhe s’tentoj ta pyes se si ka arritur ta bëjë këtë. Ndoshta ndonjë shërbëtore e padukshme ka përgatitur gjithçka.
Ajo ulet dhe më drejtohet me një vështrimtabelë “ulu pranë këmbëve të mia”. Unë ulem dhe pështes kokën me ashtusipadashje pranë këmbëve të saj. Që nga thellësia e pulpave të saj më vjen zëlutjeëmbëlsia e saj: “Do lehësh pakëz, qenushi im?”
Unë, i çliruar nga mezipritja, nis të leh: ham… ham… ham!
Ajo më hedh një kockë. Une e marr me përulësi dhe i përkushtohem me një veçantilëpirje. E thyej heshtjen minerale në brendadhomë me ca hamhame të lehta. Pastaj nis sërish të lëpij kockën.
“Më pëlqen si e lëpin atë kockë, qenushi im. Po argëtohesh? Po të dukem një kuçkë?” me pyet ajo.
Në vend të përgjigjes unë filloj të leh me ca hamhame të stërgjata.
Ajo në gishtbuzë: “Shëët!… Po të duash mund të mos lehësh. Rehatohu tani!”
Kjo njëanshmëri e krijuar mes nesh më duket një varfëri e thellë, por e papërsëritshme, e bukur.
Dhe vazhdon persekutorja ime: “Si thua, do ta çojmë deri në fund këtë çmendurinatë? Ke ndonjë ide në atë trurin tënd, qenushi im inteligjent?”
Seç kam një rrëqethje dhe e kuptoj se s’ka më kuptim të shtirem. Kthej kokën dhe e vështroj. Ajo me sa duket po kënaqet nga hamhampsherëtimat e mia, nga turpi që ndiej. Tashmë më ka nën pushtetin e saj.
“Po më skanon të gjithën?” më pyet ajo, pastaj më godet me grushta lehtazi, duke thirrur nga kënaqësia. Unë tund kokën ashtu qençe: “Po dehem… po dehem.“
Ajo (e shtriqur në disipërhumbje): “S’po leh më?”
Unë jam ende i përndezur dhe sikur kërkoj shpëtim nga lehjet: “Ham… ham… ham…”
Ajo (me një spostim të këmbëve): “Mjaft tani, qenushi im! U kënaqe?” Dhe duke ngritur kokën time nga prehëri i saj: “Stop… stop! Më ler të qetë!”
Unë tentoj të kërkoj një shpjegim, por ajo më përkëdhel qafën dhe unë ndihem nudo përpara saj. Mendja ime humb drejt shtigjesh të tjera. Nuk po e pyesja, sepse për momentin nuk po më vinin në kokë pyetje, apo sepse më duhej të përdorja kujdesmaturi? Dhe hesht. Hesht. Shtirem si një qen i urtë. Kuptohet, unë vetëm duhet të leh. Ham… ham… ham… Unë kam dëshirë të flas për veten, të tregoj se si ndihem, por një jashtërregulli më pengon.
Ajo, duke m’i prerë mendimet në mes: “Do të vë një emër, qenushi im. Si thua?” Pa pritur miratimin tim ajo vazhdon: “Do të thërras “I ulur pranë këmbëve të bukura”. Është emër i veçantë.”
“Më duket paksa i gjatë si emër” ia kthej unë me një pakënaqjemërmërimë.
Ajo, paksa zëtrazuar: “Më fal! Mos duhet të flasësh?”
Dora e saj e bukur dhe e qelqtë godet me forcë syprinën e tavolinës, ndërsa një majëkëpucë rrëshqet mbi kurrizin tim dhe më shtyn tutje, në zbrazëti.
Duke dalë nga ai dekor, tashmë i përpirë nga errësira, unë eci nëpër këtë qytet që sikur ka marrë pamje tjetër. Sikur s’është më qyteti i disa orëve më parë.
Në këtë vazhdimrrugë koka ime, që s’është si ajo e disa orëve më parë, kërkon të imagjinojë të dashurit e saj që sillen qençe, dhomat e tjera të apartamentit, jetën e saj jashtë tryezëorgjisë.
Shoh me mendje se ç’po bën ajo tani; po vë foton time në një kornizë dhe kërkon me sy një vend në mur për ta vendosur.
Shoh me mendje edhe vetveten, që tinës, me një armë gjahu në dorë shtin në drejtim të qenëve të rrugës me një qetësi të pamenduar, me ca lëvizje jo të tërbimta.
Pastaj i drejtohem mesnatës së përhapur aty-këtu: “Jam një qen simpatik? Po? Atëherë dua të leh! Të leh! Ham… ham… ham…”
– L.S.
* * *
BARKING ON COMMAND
I am a man embarking on a nocturnal stroll, on a night that bears no resemblance to any other. Seeking amusement? Why not? Feeling invigorated, and ascending the fourth tier of Maslow’s hierarchy of needs, my roving eye guides me to an encounter. From the shadows, she emerges, somewhat coy yet unabashed. Her presence begins to stir my reticence. The way she looks at me immediately captivates the heart. I approach her with measured steps, trapped in the indecision of “should I engage her, or should I not.” Now, she appears to me as an opportunity, awaiting with outstretched arms.
She queries: “Is our meeting mere coincidence?”
I respond: “I suppose… it is coincidence.”
She then asks: “Are you attempting to woo me?”
To which I reply: “How could I explain…”
“Do you know how to bark?” she inquires.
Internally, I think “what a peculiar question”, but to her, I nod and utter “yes.”
She encourages: “Try once, please!”
After a brief cough, I begin to mimic a dog’s bark: “Woof, woof… woof, woof…”
She, stroking my neck lightly, murmurs: “Enough, my puppy! I am pleased. Truly pleased. You know how to bark just as I desire. We are making progress, but… I want you to surprise me.”
I harbour a curiosity; to discern how she intends to use me. It would be an added element, something divergent. I rush onward in a knotted chaos, tracking a distant objective, yet to be unveiled.
She leads the way to a place lost in time, where mystery cloaks itself in layers of dust. Using an alphabet of gestures, she ushers me into her apartment. Meanwhile, behind the closed door of my consciousness, a hidden fear lies in wait.
We step into a room dimly lit and cool. I make an effort to appear unaffected, as if I am not ensnared in a labyrinth of statues and portraits of dogs, bewitched by the mysterious demeanour of this woman. Yet, within this hexagonal prism, I remain consumed by anxiety. Gradually, the realization seeps in that from the living room to the narrow entryway, the remainder of the house is veiled in mystery.
She levels a digital camera at me, snaps a photo, and presents its screen to me. Displayed is an image of a dog. With a “nice, huh” she flashes me a smile and saunters over to a table. I trail after her with hesitant steps and a nervous flutter of the eyes. The table is neatly set, and I refrain from asking her how she has managed this feat. Perhaps some unseen servant has made all the arrangements.
She seats herself, casting me a commanding “sit at my feet” glance. I comply and reluctantly nestle my head against her feet. From the depths of her being, her honeyed voice implores: “Will you not bark a little, my puppy?”
Relieved of my anxious anticipation, I commence my barking: “Woof, woof… woof, woof…”
She tosses me a bone. I accept it humbly, dedicating myself to it with a particular lick. The mineral silence within the room is punctuated by my gentle woofs. Then I resume my diligent work of licking the bone.
Her words hang in the air “I adore how you attend to that bone, my dear puppy. Are you enjoying yourself? Do you see me as a whore?” she inquires.
Rather than responding, I begin a series of extended barks.
She places a finger to her lips: “Hush now!… If you wish, you may cease your barking. Make yourself comfortable!”
The unique dynamic that has formed between us feels like a profound poverty, but singular and beautiful.
Unyielding, she continues her interrogation: “What do you think, shall we carry this madness to its ultimate end? Do you entertain any ideas in that thoughtful mind of yours, my clever puppy?”
I feel a sudden chill now, realizing there is no longer a need for pretence. I turn my head to regard her. She seems to relish my plaintive woofs, the shame I am experiencing. She has me entirely under her control.
“Are you taking me all in?” she asks, before giving me a playful punch, exclaiming in delight. I shake my head as a dog would, muttering: “I am becoming intoxicated… I am becoming intoxicated.”
She, her voice layered with a note of bewilderment, queries “You have stopped barking?”
I remain aflame with a peculiar ardour, and as if seeking solace, I bark: “Woof, woof… woof, woof…”
She, stirring restlessly, commands: “Enough now, my puppy! Are you content?” Then, gently lifting my head from her lap, she adds, “Cease… stop! Give me some space!”
I attempt to seek clarity, but her fingers tracing patterns on my neck leave me feeling exposed before her. My thoughts stray to alternate avenues. Is my silence due to a lack of questions, or is it birthed from a need for caution and maturity? I mute my queries. I maintain my silence. I play the role of a good dog, as it is understood that my only mode of communication is to bark “Woof, woof… woof, woof…” I yearn to speak of my experiences, to voice my emotions, but an unforeseen impediment holds me back.
Interrupting my internal reverie, she declares: “I shall bestow a name upon you, my puppy. What do you think?” Not awaiting my assent, she proceeds, “I will name you “Beside Beautiful Feet”. It is a distinctive name.”
“It seems a bit lengthy for a name,” I murmur, voicing my dissatisfaction.
Visibly perturbed, she retorts: “I beg your pardon! Are you not supposed to remain silent?”
Her delicate hand, reminiscent of gleaming glass, forcefully strikes the table top, while the tip of her shoe grazes my back, nudging me into a figurative abyss.
Emerging from that tableau, now cloaked in darkness, I wander through this city that appears to have assumed a different guise. As if it is no longer the same city it was merely a few hours ago.
In this ongoing journey, my mind, altered from its state just hours prior, yearns to conjure images of her lovers who were made to behave like dogs, the unseen rooms of the apartment, her existence beyond that table of debauchery.
In my mind’s eye, I envision her current activity; she is placing my photograph within a frame, casting her gaze around the room in search of a suitable spot on the wall to hang it.
Simultaneously, I see another vision of myself in my mind’s eye, surreptitiously wielding a shotgun, discharging it towards the street dogs with a sense of eerie tranquillity, carrying out the act with a surprising absence of rabid ferocity.
Then, I direct my attention to the midnight draped over my surroundings: “Am I a captivating dog? Am I? Then I crave to bark! To bark! Woof, woof… woof, woof…”
– English translation by Ukë ZENEL Buçpapaj
Të gjitha reagimet:
6Mimoza Maria Ajdhoni, Piro Millona Minella dhe 4 të tjerë
