Për një rrap e për një krua ….
Kroi i fshatit tim , burim i kulluar ,
tatëpjetë zbret , duke gurgulluar ,
në një qosh të tij rrapi trung cunguar ,
rri e mallëngjehet me kohën e shkuar :
Për çdo udhëtar qe ndalesa e parë
shkëndij dashurie , për të rinjtë beqar ,
vinin dhe fëmia me gjym e bidona
donin ujë të ftohtë , gjyshet nga anët tona ,
pa mblidheshin dhe burrat , loznin kuvendonin :
– s’qenë të Çajupit që nga gratë rronin .
Më vjen për të qeshur ,ndjesë pastë gjyshin im:
– shkoi njëherë të lante , kripën në burim ,
ta bënte të bardhë , laj e shplaj të shkretën
iku e u tret mori tatëpjetën .
Po gjëja më e bukur që s’ndodh as në përralla:
qe balli i kazanit dalë nga llullaja ,
në ato netë vjeshte me qiellin plot yje ,
ku bulkthi ja thoshte një të ëmble melodie ,
shtyj urët e zjarrit të ndjej ngrohtësin ,
kthej e ndonjë gotë , të largoj vetmin .
Sot ky rrap i tharë , dëshmitar i vjetër ,
lodrojnë sipër tij katra a pesë ketër ,
fillikat i vetëm vanë ditët e tija
poshtë e lag një krua lart qan Perëndia .
