( zogu në tel )
Me hapa të vegjël por të sigurt ,
lëvizte harabeli ngadalë ,
kërkonte kallinj gruri ,
të mbetur pa shirë në arë .
E pa lejleku këmbëgjatë ,
s’duroi pa i thënë dy fjalë ,
– të duhet ditë me atë hap ,
të kërkosh në gjithë këtë arë .
S’u ndie zogu trupvogël ,
fluturoi te zogjtë e tjerë ,
mbi telat e korentit në rresht ,
qëndronin në varg si tegel .
Fluturoi dhe lejleku e i vajti pranë ,
zogun e vogël zë prapë e ngacmon ;
– dy tela bashkë si prekin ato “shalë “,
ndaj mbi një tel mezi ti qëndron .
…. e hapi këmbët ashtu i krekosur ,
nga njëri tel në tjetrin fill ,
në çast u bë mish i tymosur ,
lejleku i gjallë përfundoi fosil .
– – – –
Karakteri :
Mjaltë në hoje je për mua ,
ku njëmijë miza të vinë vërdall ,
s’ndryshohet sjellja sipas erës ,
kur ke nevojë e je në hall .
I “vogël” fare është ndryshimi ;
ku pa nektarin bleta vdes ,
miza ha mut kur nuk ka mjaltin ,
për dreq e ka dhe këtë ves .
– – – –
Servili .
Gjithë jetën tënde u zvarrite ,
kërmill u bëre për pak lavdi ,
u ngjite mu.. pas çdo këpuce ,
që të lësh gjurmë në histori .
Natyra nuk përsërit veteveten ,
ku çdo krijesë është unikale ,
mundi i kërmillit për atë pak rrugë ,
është jargë djerse dhe jo fekale .
– – – – –
Thjesht .
Ç’më duhet mua mermeri i shtrenjtë ,
me gërma ari për epitaf ,
miq të përlotur nga fjalët e ndjera ,
teksa më hedhin një grusht balt .
S’më duhet mua mermer lëmuari ,
as epitafi larë me flori ,
pranë kokës dua një gur sinori ,
përsipër fari ; një qiri .
( një prilli sot , dëshira gënjeshtare )
