– … Ja, më në fund!… Një betejë e denjë për mua!…
(Sipas nje anekdote me Aleksandrin e Madh)
Përpara një beteje,
Tek armët sapo ngjesh
Dhe fill, pas një rrufeje,
Ia krisi, një rrebesh…
Armiku, nga një anë,
Shtërngata, në anën tjëter…
Dhe sheh si çdo ushtar,
Tek dridhet si një letër!…
Se qielli krejt u nxi
Dhe dita u bë sterr,
Armiku… kjo stuhi,
Të kallnin datën, tmerr!…
Ushtria plot me ankth,
Po priste veç një fjalë,
Të iknin nga ky makth,
Sa ende ishin gjallë!…
Por… ëndrra shpejt u shkund…
Dhe shpresa krejt u shua,
Tek tha: – Ja, më në fund!…
Ç’betejë e denjë për mua!
Dhe turret si një tiger…
I Madhi, Aleksandër!
Tek klith si shpend i egër…
Oh, ç’tmerr!.. Ç’betejë e ashpër!…
Sa sot e kësaj dite,
Kujtohet kjo betejë…
Dhe thënja e Aleksandrit:
– … Për mua, një e denjë!…
* * *
