Si një pēlhurë e zbehtë me fije të hollë të zgjatur!
Muzgu sa ka rënë hedhur krahët venitur mbi peisazh .
Mbytur djelli rrezet tej ne horizont
Ylber pa ngyra muzgu ka lëshuar
Duket se ndodhesh në një tjetër botë.
Vapa venintur prej flakës dhe zjarrit
Tej sokëllinë ujkonjë e uritur
Me muzgun në mbrëmje ka rënë në ujdi !
Flladi që fryn përgedhel dhe vallëzon me gjethet
Një mace e egër mbi to mjaullin.
Muzgu hedh hapa mbi petale lulesh
Fshehur nën misterin e natës së erret ,
Ku s’ pushon gjinkalla as ditën as natën ,
Nēn ndricimin e hēnës rrezet hapur .
Nën mjergullën e muzgut zvarritet” zbrazdësija !
Shtron carcafin e natës butësisë së sajē ,
Mbulon gjithëcka mbi pamjen e krijuar ,
Duke hedhur rrënjë mbi natyrēn vërdallë .
Duket si një ëndërr që kurrë s’ mbaron .
Po dita me diell zbardh agimin e sajë
Hap krahët deri tej në horizont
Se një ditë e re e bukur ka ardhë .
