E kishim dikur një motiv,
që na personifikonte të dy,
kur të mungoja, me fishkëllimë,
lajmëroje, se pranë ishe, aty.
Nga emocini dridheshin duart,
statik rrije me shikimin e butë,
ndizje cigaren, kohë duke kërkuar,
si fëmijë pas fajit, rrije urtë.
Ne të dy e kishim dhe një këngë,
që e këndonim të dy bashkë, duet,
në stolin tonë, në parkun e qetë,
rrethuar nga trendafila dhe pemë.
Ndërsa këndonim, ti buzeqeshje,
ritmin e këngës e mbaje me këmbë,
këmbenim ëmbël puthje dashurie,
thurnim ëndra, nën yje e nën hënë.
Mbas vitesh, kujtimet më vijnë,
por këngën e morën kaltërsitë,
ndoshta jeton motivi fishkëllimë,
që mbajnë në heshtje, dashuritë.
