– Poezi homazh për aktorin e madh Mirush Kabashi
Kur ike, nuk lajmërove, o artist i rrallë
se të priste një skenë tjetër atje lart në qiell
Dritat mbetën ndezur, perdet nuk ranë
Nga dera vinte një gjëmë e mbytur në det.
Në një çast pllakosi një heshtje zie
Fryma e qytetit u meh, u tkurr
U hap lajmi se ti ike, o aktor i parë
për t’u shfaqur në një skenë tjetër ku s’kishe luajtur kurrë.
Dhe duartrokitje ovale përshkuan qytetin, vendin
Spektatorët në këmbë, homazh si një triumf
Nuk ish parë ndonjëherë të kishte kësi shfaqje
Ajo kish filluar por nuk do mbaronte kurrë.
Si në lashtësi, në agora rilinde një Sokrat të ri
Dhe njerëzit në trumba po mblidheshin rreth teje
Me zërin që mahniste dhe sendet në natyrë
Gjakun e bëje të vlonte ndër deje.
Por jo ti s’ke ikur, je një yll i ri
Me mallëngjim çdo ditë do rendim pas teje
Një skenë në qiell u hap prore për ty
Nderim në tokë, dritë përtej jete.
