Brenda ra në pus një ditë ,
i kish bërë ditët e tija ,
lodhur shumë qe mavria .
Kishte kohë pusi pa ujë ,
ndaj i zoti pa shumë bujë ,
duke parë leverdinë ,
si i dilte për më mirë ,
brënda hodhi dhe samarin ,
ta varroste me gomarin .
… hidhte dheun që nga lartë ,
i zoti me një lopatë ,
dhe komshinjtë në oborr ,
si për ndihmë i dhanë një dorë .
Kur e mori vesh gomari ,
që varrosej për së gjalli ,
ja nisi me sokëllimë ,
të pëlliste poshtë në vrimë .
U mallëngjye ca i zoti ,
sa në faqe i rrodhi loti ,
por kjo punë që kish filluar ,
sa më parë duhej mbaruar ,
se për ndryshe gomar zinë ,
do t’i zgjaste agoninë ,
ndaj më shpejt lëvizën duar ,
gomarin për ta mbuluar .
…. dhe me kohën duke kaluar ,
pëllitjet vanë duke u shuar .
– më në fund dha shpirt gomari ,
i pikëlluar tha fshatari ,
dheu sipër i qoftë i lehtë ,
pak gëzoi nga kjo jetë …..
I ngeci fjala në fyt ,
e nga vendi i dolën sytë ;
se gomari doli i zgjuar ,
balta që ishte për ta mbuluar ,
e shkelte nga pak me këmbë ,
siç bënte me kashtën në lëmë ,
shtres pas shtrese ngjitej lartë ,
dersa nxorri kokën jashtë .
Sot mbi pus qëndron statujë ,
ashtu thjesht edhe pa bujë ,
si dëshmi me përmbajtjen ;
e Fitores mbi Përbaltjen .
Bazuar mbi një fabul të Ezopit .
Morali ; përbaltjen që të bëjnë të tjerët , ktheje në avantazhin tënd .
