Dimnat e shpirtit kthyen shpinën,
tuj lan vend rrahjeve t’zemrës,
n’kët Prill t’lagsht.
Andrrash t’fjetna ,
q’i po çilin syt tuj lindë e tuj rinue…
puthje t’vjetra.
Qielli n’nadjen e sapo zbardhun ,
po i flet nji luleje pak t’brishtë e prej natës…
pak e mardhun.
Çil , gjethet tueja e zbukuro tan aromë e shend,
dimni gadi po ik ,prandvera kah me nxan vend.
Nji diell i bukur sod ka hap sytë e po nxen…
do zogj po kndojn n’dritoren teme tuj,
ba’e me dit se asht zgjue moti i luleve e e bukura ?!
Po vjen ,
Me ajrin e flladt’t e me rrugët me njerëz tan zhurmë e bujë.
Ah , shpirti jem pak i trishtë e i brishtë…
prej nji dimni t’egër po çil sythat e pertërin degët.
E zemra , hov si kurrë me dasht ,
si sytë e mij t’etun me kullotë përjasht.
Ku gjurmët dimni q’i po ik…
i la t’shkrueme n’temin emigrant ‘shpirt.
Ah ,prandverë e bukur edhe pak e trishtë ,
m’pushto shpirtin e zemrën me brishtësinë e bukurinë tande ,
për inad t’këtij dimni tesh t’plakun e mjeran,
vesh ftyrën teme me alegrinë e shpirtit tand .
Zgjoni andrrat e fjetna prej nji dimni t’egër e mësoni me dasht !
Se dimni po ik e prandvera po thirr e lazdrueme përjasht.
