Fatmir R Gjata
Po ikin ditë, javë e muaj,
se di pse ikin kot
Vrapojnë diku si t’i ishin kuaj,
që bredhin nëpër botë
E s’dinë ku shkojnë me tërbim,
Nuk njohin brengë apo gëzim,
as luftë e as betejë
Janë prishur orët në këtë jetë,
e s’di kërkush ti ndreq
Ndaj mbetem humbur e i shkretë,
për veten më vjen keq
Çdo gjë më duket shkretëtirë,
ku ujë nuk gjen një pikë
Të shpreh me ëndje një dëshirë,
por djajtë ndjellin frikë
Se ëngjëjt s’duan më t’ja dinë,
s’më ndihin si përherë
S’më lënë të pi me fund rakinë,
por helm edhe vrerë.
